Blanknigra alciono
La Blanknigra alciono (Ceryle rudis) estas mezgranda, videblega kaj bruema akvalciono, tio estas birdo de la superfamilio de alcededoj, kiu enhavas ankaŭ la alcionon kaj la kukabaraojn, kaj de la familio de Ceriledoj. Tiu ĉi specio estas la ununura membro de la genro Ceryle.
 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
,_parque_nacional_de_Chobe,_Botsuana,_2018-07-28,_DD_68.jpg) ,_parque_nacional_de_Chobe,_Botsuana,_2018-07-28,_DD_69.jpg) Vira (maldekstra) kaj ino (dekstra)
| ||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Megaceryle rudis (Linnaeus, 1758) | ||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||
Disvastiĝo redakti
Ĝi estas komuna tra subsahara Afriko kaj suda Azio el Turkio ĝis Barato kaj Ĉinio. Ĝi estas loĝanto, kaj plej parto de la birdoj ne migras, krom sezonaj movoj.
Aspekto redakti
Oni supozas, ke la Blanknigra alciono estas la tria plej komuna alciono en la mondo, kaj estas bruema birdo, ne konfuzebla en sia teritorio, pro ties klara blankonigra aspekto. Ĝi havas nigrajn okulojn, krurojn, fortikan kaj longan bekon, kronon (iom krestan), traokulajn makulstriojn kaj brustan zonon, dum blankajn superokulajn striojn, gorĝon kaj ventron. Dumfluge en flugiloj estas nigraj ŝultroj kaj plumopintoj kaj centraj blankaj zonoj.
Ĝi estas el 25 ĝis 28 cm longa kun enverguro de 38 cm kaj pezo de 68 ĝis 110 g.
Subspecioj redakti
- Ceryle rudis insignis Hartert, 1910
- Ceryle rudis leucomelanurus Reichenbach, 1851
- Ceryle rudis rudis (Linnaeus, 1758)
- Ceryle rudis syriacus Roselaar, 1995
- Ceryle rudis travancoreensis Whistler & Kinnear, 1935
Kutimoj redakti
Ĝi estas ĉefe specialista fiŝomanĝanto, kvankam ĝi povas manĝi ankaŭ krustulojn kaj grandajn akvajn insektojn. Ĝi kutime ĉasas ŝvebante super akvo kaj plonĝas suben rekte por kapti fiŝon.
Ĝi evoluigis du unikajn ĉasstrategiojn, kunhavataj de neniu alia alciono. La Blanknigra alciono povas ĉasi kaj en sala kaj en nesala akvo.[1] Ĝi povas ankaŭ elturniĝi kun predoj sen reveno al ripozejo, kaj povas, ekzemple, preni duan fiŝon, aŭ manĝi etajn predojn dumfluge. Tiuj adaptoj signifas, ke tiu alciono povas ĉasi super maro aŭ en estuaroj kie ne estas ripozejoj aŭ gvatejoj bezonataj de aliaj alcionoj.
Tiu maltimida alproksimigebla mezgranda (25 cm) birdo estas nekonfuzebla, pro ties ekskluzive blanknigra plumaro. Krome malkiel aliaj alcionoj, ĝi estas tre gregema, kaj formas grandajn ripozejojn nokte. Ĝi povas esti facile enhejmita.
Ĝi nestumas en truo en riverbordo, aŭ rekte en kolonio, kie la ino demetas 3-6 blankajn ovojn. La Blanknigra alciono foje reproduktas kooperative, kun junuloj nereproduktuloj helpante la reproduktan paron.[1] Kiel ĉe ĉiuj alcionoj, la nesto de Blanknigra alciono tuj iĝas malsaniga, ĉar ili lasas tie la restaĵojn de la manĝo kaj aliaj ekskrementojn.
Deveno redakti
Tiu specio estis dekomence supozita kiel descenda el praa Amerika verda alciono kiu trapasis la Atlantikan Oceanon antaŭ ĉirkaŭ 1 miliono da jaroj (Fry & Fry, 2000). Tamen, pli juse, Moyle (2006) konsideris pli probable, ke la Blanknigra alciono kaj la Amerikaj verdaj alcionoj devenas el malnovmonda specio, kaj poste la Blanknigra alciono aŭ ties praulo perdis la metalan koloron.
Notoj kaj referencoj redakti
- ↑ 1,0 1,1 (2001) David Burnie: Animal, 1‑a eldono, Londono: Dorling Kindersley. ISBN 0-7513-3427-8.
- BirdLife International (2004). Ceryle rudis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Ne minacata
- C H Fry & Kathie Fry; illustrated by Alan Harris. (2000) Kingfishers, Bee-eaters and Rollers. Princeton University Press. ISBN 0-691-04879-7.
- Moyle, Robert G. (2006): A Molecular Phylogeny of Kingfishers (Alcedinidae) With Insights into Early Biogeographic History. Auk 123(2): 487–499. HTML plena teksto (sen bildoj)