Filippinismo
La Filippinismo ankaŭ konata kiel "Itala Impresionismo" estis itala kultura kaj arta movado naskita en 1879, havis sian epicentron en Milano por poste ekspansiiĝi al Breŝo kaj tra tuta Italio. Ĝi estis fondita de la itala majstro Francesco Filippini, kiu, post periodo de esploro kaj komparo kun sia amiko Claude Monet en Parizo, revenis al Italio, en epoko de malfrua impresionismo kaj rilatis al la franca impresionismo de Monet kaj Manet en tre signifa maniero, kiu influos multajn pentristojn de sia tempo, precipe sed ne nur el Lombardio, en la nordo de Italio, skulptistojn kaj artistojn eĉ por longa tempo post sia morto, inter kiuj estas Bortolo Schermini, Eugenio Amus, Carlo Manziana, Francesco Rovetta, Paolo Troubetzkoy, Carlotta Sacchetti, Arnaldo Zuccari.
Prime Nevi, oleo surtola, 1889
Gallerie di Piazza Scala, Milano.
_protagonista_del_Naturalismo,_Ed._Skira.jpg)
La arta movado de Filippinismo karakterizis la pejzaĝon de Lombardio, kaj ne nur en Breŝo, de la morto de Francesco Filippini ĝis post la Dua Mondmilito. Oni devas diri, ke Francesco Filippini neniam havis verajn instruistojn, li havis kelkajn kolegojn, kaj multenombrajn studentojn, eĉ se neoficialajn kaj deklaritajn, al kiuj tiam aldoniĝis multaj sekvantoj, kiuj kreis veran italan impresionismon.
Filipinismo, rigardante la realon alimaniere, provas identigi la subtilan ligon kiu ligas fizikan realecon, psikan kaj socian realecon, estis vigligita de spirito de ribelo kontraŭ la tradicia bilda kulturo de la akademioj, sen iam veni kritiki la rolon de virinoj sed male metante sin ĉe ilia flanko, li asertis, ke ili mem ne sufiĉe faris por emancipi sin, akceptante pasivan rolon en la laboro de la kampo kaj paŝtistado, lasante sin bruligi de la suno kaj trovante nur konsolon en la ŝirmejon en la ombro de la arboj, dum ĉiam konservante grandan dignon.
La kontrasto al Monet naskas novan artan movadon redakti
Unu el la pentraĵoj, kiu estis prezentita al Leno, kadre de la ekspozicio "Terre d'acqua", montras la internacian staturon de Filippini, kaj lian kapablon interagi kun aŭtoritato kun la plej progresintaj tendencoj de la momento kaj, precipe, kun Claude Monet. , kiu en la 1970-aj jaroj komencis esploron pri la fajraj, vintraj atmosferoj de la fervoja stacidomo Saint-Lazare. En la Venecia Laguno, estas respondo ĝuste al tiuj pentraĵoj, kiujn nia aŭtoro vidis dum sia artesplora restado en Parizo en 1897. La feraj nigruloj, la malpuraj vaporoj, la lultula aŭro, kiun ni trovas ĉe Claude Monet en la pentraĵo " In Ponte. d'Europa, Stazione Saint Lazare" resonas kiel kontrapunkto ludita inter grandaj majstroj, en la laboro de Filippini. Ne nur la pejzaĝo frapas la spektanton, sed sento de kataklismo, kiu ripetas sin sur la linio de la ĉiutaga vivo kaj kiu ekestiĝas de la psika projekcio de la pentristo sur la natura elemento. Filippini, de Monet, kontraŭstaras antaŭ ĉio, kun drameca sento, kiu ne ekzistas en la pentraĵo de Claude Monet, la malhelajn, vintrajn, malgajajn verkojn, kiuj adaptiĝas al sia propra paletro kaj al sia turmentita sentemo kaj al penikstreko, kiu restas malorda sed kun novaj elementoj, kiuj influos pejzaĝpentraĵon en Italio kaj Eŭropo dum jarcentoj. Malgraŭ ne havi establitan lernejon, kiel diktas lia "milana malorda" naturo, Francesco Filippini havos centojn da studentoj kaj milojn da sekvantoj eĉ post sia morto, kiuj plene aliĝos al sia "Filippinismo".
La Filippinismo-movado novigas kun respekto al la milana Scapigliatura, kaj esploras la kromatajn gamojn de brunoj kaj blankuloj, kreante novan modelon de pentraĵo, en kiu eĉ en ĝi, tamen, "ĉiu aspekto de natura realeco estas resendita kun intima vizio." (Alessia Codazzi)
Originoj redakti
.png)
Filipinismo naskiĝis en Italio, en periodo de rimarkinda evolufazo kie la tuta mondo de arto kaj kulturo estis stimulita de multnombraj determinaj faktoroj: la novaj malkovroj en teknologio kaj komunikado. En 1880, Filippini revenis al Milano, kie li partoprenis la artan movadon de la Scapigliatura.
Somere de 1879 li iris Parizon kun kelkaj milanaj kolegoj por viziti la ĉiujaran "Salonon de Parizo" ĉe Luvro, kie ekspoziciis la plej grandaj artistoj el ĉiuj partoj de Francio.[1] Aliaj kritikistoj, aliflanke, opinias, ke en Laguna Veneta de Filippini, estas respondo al tio, ĝuste sekvante lian parizan esplorvojaĝon.[2] Filipinismo estis fakte neformala movado.
Filippini ege suferis pro la reguloj de la akademioj, al kiuj li estas devigita adaptiĝi por partopreni konkursojn, kiuj permesu al li gajni porvivaĵon, sed li ribelis pli kaj pli laŭlonge de la tempo kaj kun famo, inter multaj kritikoj, komencante veran pentrarton de avangardo, pentrante ĉie ekstere, en ĉiu sezono kaj en ĉiu vetero ĝis li malsaniĝis de pulminflamo, kaj mortis pro la pasio de sia ideo pri arto.[3]
Filippini, multe loĝis en Milano, sed ankaŭ laborante malproksime de la urba medio kaj eble eĉ en parta kontrasto kun ĝi, per sia influo sur ĉiu posta pejzaĝo. Eĉ la unuaj konkurantoj de la Filippini, fakte aliĝis al la neformala movado de Filippinismo. En 1888, post sia arta sukceso, li estis nomita honora membro de la Brera Akademio de Belartoj. Atingante famon, li iĝis proksima amiko kun la majstroj de Diviziismo inkluzive de Giovanni Segantini al kiu li volis dediĉi la verkon Impression sul lagouna kaj Segantini mem en kelkaj el siaj verkoj aliĝis kaj estis influitaj de filipinismo.
La filipinismo karakteriziĝas per la maniero disvastigi la penikstrekojn larĝstreke kaj per la ludo de la fronta lumo, en kiu ĝia maksimuma esprimo estas reprezentata de la nubohava ĉielo, foje koruptita, malantaŭ la montoj. La verkoj de Filippini kiuj havas tiujn reprezentadojn estas fakte liaj plej signifaj kaj altvaloraj. Estis en la mezo de la 1800-aj jaroj ke Francesco Filippini evoluigis originan tipologion de la monto kaj monteta pejzaĝo. La montaraj pejzaĝoj de Francesco Filippini estas ofte konstruitaj laŭ peniga kaj neharmonia strukturo de linioj; la enkadrigo estas ĉefe vertikala, kun tre malmulte da cedo al la ĉielo, kiu, kvankam ĝi estas la plej altvalora kaj grava parto, okupas nur malgrandan parton de la kanvaso, la elementoj de la pejzaĝo estas ofte konstruitaj laŭ oblikvaj linioj, krucitaj per la stiligitaj profiloj de la ĵus skizitaj arboj.
Francesco Filippini havis absolutan kontrolon de la koloroj, kaj evitas krei fortajn kontrastojn inter ili. Filipinismo ĉiam favoras komponitan strukturon, kie la teroj miksiĝas kun la verdo de la vegetaĵaro, sed mildigita de nigra kaj blanka. La nebula kaj nebuleca verdo de la vegetaĵaro estas interrompita nur de makuloj de koloro, per kiuj estas skizitaj la figuroj de la kamparanoj laborantaj. La plej grava ikono de Filippini estas la kamparano, kiu ripozas, kun sia ruĝa tuko kovranta la kapon, laca de la malfacila laboro, trovas pacon, sed ĉiam kun granda digno, atestita de la justaj kaj noblaj sintenoj, por reprezenti la purecon de la animo, sed ankaŭ de la vestaĵoj, estas ĉiam vestitaj per la vestaĵoj, kiujn la kamparanoj kutime uzis en festotagoj.
Filipinismo volas reprezenti, kun socia koncepto, la figurojn de la kamparanoj kaj naturo kiel unu aferon, kio ankaŭ estis karakteriza por lombarda naturalisma pentraĵo. Filipinismo povus fari skizojn kaj tiuj skizoj ankoraŭ donus al la observanto senton de kompleteco. Filipinismo ellaboras tre novigan pejzaĝon kompare kun lombarda naturalismo, de la fino de la 19-a jarcento, ĝia pejzaĝo estas esenca sed samtempe ĝi faras ĝin tre rafinita, superante la plej faman francan impresionismon en tiu ĉi eleganteco de trajtoj.
Ĉefaj artistoj de "Filipinismo" redakti
- Umberto Boccioni, pentristo
- Bortolo Schermini, pentristo
- Giovanni Segantini, pentristo
- Eugenio Amus, pentristo
- Carlo Manziana (pintoro), pentristo
- Francesco Rovetta, pentristo
- Paolo Troubetzkoy, pintor i escultor
- Carlotta Sacchetti, pintora
- Arnaldo Zuccari, pentristo
- Cesare Bertolotti, pentristo
- Leonardo Bazzaro, pentristo
- Achille Tominetti, pentristo
Vidu ankaŭ redakti
Eksteraj ligiloj redakti
- La Scapigliatura, di Maria Grazia Tolfo, nel sito "Storia di Milano".