Homa kapitalo
Homa kapitalo estas la kvanto da kutimoj, sciaro, sociaj kaj personaj atributoj (inklude krepovon, fizikajn forton kaj lertecon) ene de la kapablo plenumi laboron por produkti ekonomian valoron.[1]
Homa kapitalo estas unika kaj diferencas el ajna alia kapitalo. Ĝi necesas por ke la entreprenoj atingu celojn, disvolviĝu kaj restu plinovigaj. Kompanioj povas investi en homa kapitalo por ekzemplo pere de edukado kaj trejnado, kiu plibonigu la nivelojn de kvalito kaj produktado.[2]
La teorio de homa kapitalo estas tre asocia kun la studo de la administrado de homaj rimedoj kiel okazas en la praktiko de negocadministrado kaj makroekonomiko.
La origina ideo de homa kapitalo povas esti rekonita reen almenaŭ el Adam Smith en la 18a jarcento. La moderna teorio estis popularigita de Gary Becker, ekonomikisto kaj Nobel-premio el la Universitato de Ĉikago, Jacob Mincer, kaj Theodore Schultz. Kiel rezulto de lia konceptigo kaj modeliga laboro uzante la koncepton de homa kapitalo kiel ŝlosila faktoro, la Nobel-premio pri ekonomiko de 2018 estis kune atribuita al Paul Romer, kiu fondis la modernan plinovig-intencan alproksimiĝon al la kompreno de la ekonomia kresko.
En ĵusa literaturo, la nova koncepto de tasko-specifa homa kapitalo estis stampita en 2004 de Robert Gibbons, nome ekonomikisto de la MIT, kaj Michael Waldman,[3] nome ekonomikisto de la Universitato Cornell. La koncepto emfazas ke en multaj okazoj, la homa kapitalo estas akumulita specife por la naturo de la tasko (aŭ kapabloj postulitaj por la tasko), kaj la homa kapitalo akumulita por la tasko estas valorebla fare de multaj firmaoj kiuj postulas la transpaseblajn kapablojn.[4] Tiu koncepto povas esti aplikita al laborpostena atribuado, salajrodinamiko, konkurenco, promocidinamiko ene de firmaoj ktp.[5]
Notoj redakti
- ↑ Claudia Goldin, Department of Economics Harvard University and National Bureau of Economic Research. "Human Capital" (PDF). Alirita la 13an de januaro 2020.
- ↑ Kenton, Will. "Human Capital". Investopedia. Alirita la 13an de januaro 2020.
- ↑ Priskribo de Michael Waldman en la Johnson School of Management
- ↑ (May 2004) “Task-Specific Human Capital”, American Economic Review 94 (2), p. 203–207. doi:10.1257/0002828041301579.
- ↑ (2006-01-01) “Enriching a Theory of Wage and Promotion Dynamics inside Firms”, Journal of Labor Economics 24 (1), p. 59–107. doi:10.1086/497819.
Bibliografio redakti
- Géza Ankerl: L'épanouissement de l'homme dans la perspective de la politique economique. Sirey, Paris 1966.
- Gary S. Becker (1993). Human Capital: A Theoretical and Empirical Analysis, with Special Reference to Education (3a eld.). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-04120-9.
- Samuel Bowles & Herbert Gintis (1975). "The Problem with Human Capital Theory – A Marxian Critique," American Economic Review, 65(2), pp. 74–82,
- Crook, T. R., Todd, S. Y., Combs, J. G., Woehr, D. J., & Ketchen, D. J. 2011. Does human capital matter? A meta-analysis of the relationship between human capital and firm performance. Journal of Applied Psychology, 96(3): 443–456.
- Sami Mahroum (2007). Assessing human resources for science and technology: the 3Ds framework. Science and Public Policy 34 (7), 489–499. [2]
- Sherwin Rosen (1987). "Human capital," The New Palgrave: A Dictionary of Economics, v. 2, pp. 681–90.
- Seymour W. Itzkoff (2003). Intellectual Capital in Twenty-First-Century Politics. Ashfield, MA: Paideia, ISBN 0-913993-20-4
- Brian Keeley (2007). OECD Insights; Human Capital. ISBN 92-64-02908-7 [3]