Kazarovo

	Kazarovo; (Казарово)
	kvartalo
	Moskeo de Ĥadiĝa bint Ĥuvajlid en Kazarovo
mikrodistrikto
	Oficiala nomo: Казарово
Lando	Rusio
Ŝtato	Tjumena provinco
Regiono	Urala federacia regiono
Distrikto	Tjumeno
Rivero	Kazarovka
Situo	Kazarovo
- koordinatoj	57° 13′ 03″ N 65° 33′ 00″ O / 57.21750 °N, 65.55000 °O (mapo)
Loĝantaro	(dato forestas en Vikidatumoj)
Horzono	UTC+5
Poŝtkodo	625043
Aŭtokodo	72
Telefonkodo	+7 3452
	Kazarovo (Rusio)
	Situo kadre de Rusio
	Kazarovo (Tjumena provinco)
	Situo kadre de Tjumena provinco
	Vikimedia Komunejo: Kazarovo
	v • d • r

Koordinatoj: 57° 13′ 03″ N 65° 33′ 00″ O / 57.21750 °N, 65.55000 °O (mapo)

Kazarovo (ruse Казарово; tatare Кырынкүл, Kirinkul) estas mikrodistrikto (kvartalo) de Tjumeno, eksa vilaĝo en Tjumena distrikto (Tjumena provinco, Rusio). Antaŭe ĝi nomiĝis Kazarov-Jurtoj (ruse Юрты Казаровские, Jurti Kazarovskije). Loĝantoj origine estis siberiaj tataroj.

Geografio

Norde Kazarovo limas al ĉirkaŭurba ŝoseo, norde al somerdoma kooperativo Stepnoje, nordoriente al mikrodistrikto Melioratorov, oriente al SNT Berjozka, Kalinka, Jubilej, sudoriente al SNT Energetik, Neftjanik, sude al lago Krivoje, rivero Kazarovka kaj mikrodistrikto Neftjanikov. Komence de la 1860-aj jaroj apudaj akvejoj nomiĝis lago Kamiŝ (ruse Камыш, do Scirpo) kaj trafluejo de lago Litovskoje (ruse Литовское, do Litova)^[1].

Ĉirkaŭ **Kazarovo**
	somerdoma kooperativo Stepnoje	mikrodistrikto Melioratorov
ĉirkaŭurba ŝoseo		SNT Berjozka, Kalinka, Jubilej
	lago Krivoje, rivero Kazarovka, mikrodistrikto Neftjanikov	SNT Energetik, Neftjanik

Historio

Komence de la 1860-aj jaroj tie estis 49 kortoj, en kiuj loĝis 149 viroj kaj 121 inoj. Vilaĝanoj kultivis 50 desjatinojn (54,6 hektarojn) da grenaj kampoj, havis 90 ĉevalojn, 90 bovinojn, 120 ŝafojn, sed ne havis kaprojn, nek porkojn^[2]. Lokanoj okupiĝis pri eta komerco, vendante lanugon ĝis po 300 rublojn jare, transportado de negocistaj varoj, kaptado kaj vendado de fiŝoj, kolektado de usko vendata po 40 ĝis 70 kopekojn kontraŭ plenĉaro, faris baston el kiu ili faris ŝnurojn, kolektadis salikajn ŝelojn por ledfabrikoj. Uloj malsukcesaj pri tiaj aferoj, dungiĝis al ŝipoj ricevante 10 ĝis 25 rublojn somere^[1].

Vidu ankaŭ

Nov-Jurtoj (Tjumeno)

Referencoj

↑ ^1,0 ^1,1 Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 64.
↑ Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 68.

[Статистическое_описание_Тюменского_округа64-1] 1,0 ^1,1 Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 64.

[2] Стефановский, Василий (1860–1864). “Статистическое описание Тюменского округа Тобольской губернии, в промышленном отношении”, Тобольские губернские ведомости [citata laŭ: Тобольские губернские ведомости. Сотрудники и авторы: Книга II. Антология тобольской журналистики конца XIX — начала ХХ в. — Тюмень: Мандр и К^а, 2004. ISBN 5-93020-317-2.]. (ru), p. 68.

[1]

[2]