Makistinamo
 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Makistinamo
| ||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Nothoprocta cinerascens (Burmeister, 1860)[1] | ||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||
subspecioj
| ||||||||||||||
|
N. c. cinerascens (Burmeister, 1860)[2] | ||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||
La Makistinamo (Nothoprocta cinerascens) estas birdospecio de la familio de Tinamedoj komune troviĝanta en altaltitudaj sekaj arbustaroj en subtropikaj kaj tropikaj regionoj de suda Sudameriko.[3]
EtimologioRedakti
Nothoprocta derivas el du malnovaj vortoj, nothos greka vorto signifanta falsa, kaj prōktos signifanta malantaŭo aŭ vosto. Tiu kombino de vortoj probable rilatas al la fakto ke la vosto estas malgranda kaj kovrita per korpaj plumoj, kaj tiele ŝajnas falsa.[4]
TaksonomioRedakti
Ĉiuj tinamoj estas el la familio Tinamedoj, kaj en pli granda skemo estas ankaŭ Paleognatoj. Malkiel la tre konataj neflugaj birdoj el Paleognatoj nome Strutoformaj kiaj la Struto, la Emuo kaj aliaj, la tinamoj povas flugi, kvankam ĝenerale ili ne estas fortaj flugantoj. Ĉiuj Strutoformaj evoluis el prahistoriaj flugantaj birdoj, kaj la Tinamoformaj estas la plej proksimaj vivantaj parencoj de tiuj birdoj.[5]
Hermann Burmeister unuafoje identigis la Makistinamon el specimeno el Tukumano, Argentino, en 1860.[5]
SubspeciojRedakti
La Makistinamo havas du subspeciojn kiuj estas la jenaj:
AspektoRedakti
La Makistinamo estas proksimume 31.5 cm longa kaj pezas 540 g. Ties supraj partoj estas grizaj al olivecbrunaj striecaj je nigra kaj blanka. Ties krono estas nigra, la kapoflankoj kaj gorĝo estas blankaj, ties suba gorĝo estas strieca je nigra, ties brusto estas griza punkteca je blanka, kaj ties ventro estas blankeca. Ties kruroj estas malhelgrizaj. La ino estas pli granda kaj pli malhela.[5]
Teritorio kaj vivejoRedakti
Tiu neotropisa specio estas indiĝena de sudorienta Bolivio, nordokcidenta Paragvajo kaj nordokcidenta kaj centra Argentino en Sudameriko.[3]
La Makistinamo preferas loĝi en seka arbustaro ĝis 1,000 m de altitudo.[5] Sed ĝi povas regule esti troviĝanta tiom alte kiom ĝis 2,000 m, kaj ankaŭ en sekaj savanoj, sekaj herbejoj kiuj estas sezone inunditaj, kaj ankaŭ paŝtejo kaj agrikultura tero.[6][7]
KutimaroRedakti
La alvoko de la Makistinamo estas serio de sep al dek klaraj fajfaj notoj kiuj povas esti akraj kiam ili defendas sian teritorion de ĉirkaŭ 20 ha. Ili manĝas insektojn kaj malgrandajn animalojn kaj iome da fruktoj.
ReproduktadoRedakti
Maskloj allogas 2 al 4 inojn kaj kontrolas ties ovodemetadon en la nesto, kiu estas tipe kaŝita en arbustaro. La inoj trovas aliajn masklojn kaj la masklo kovas la ovojn kaj idozorgadas.[5]
KonservadoRedakti
La Makistinamo estas klasita de la IUCN kiel Malplej Zorgiga,[6] kun loĝa teritorio de 1,200,000 km².[7]
NotojRedakti
ReferencojRedakti
- BirdLife International (2008(a)). "Brushland Tinamou - BirdLife Species Factsheet". Data Zone. Konsultita 12 Feb 2009.
- Brands, Sheila (Aug 14 2008). "Systema Naturae 2000 / Classification, Nothoprocta cinerascens". Project: The Taxonomicon. Konsultita 12 Feb 2009.
- Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (6 ed.). Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
- Davies, S.J.J.F. (2003). "Tinamous". In Hutchins, Michael. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins (2 ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 57–59, 65. ISBN 0-7876-5784-0.
- Gotch, A. F. (1995) [1979]. "Tinamous". Latin Names Explained. A Guide to the Scientific Classifications of Reptiles, Birds & Mammals. New York, NY: Facts on File. p. 183. ISBN 0-8160-3377-3.
