Trabo (arkitekturo)
En arkitekturo trabo estas longa, dika peco el ligno, ŝtalo aŭ armita betono, kiu havas plenprofilan sekcon (ĉe betono kaj ligno) aŭ ekz. I-forman (ĉe ŝtalo), kaj estas streĉata precipe per flekso, tondo, ev. ankaŭ tordo; en konstrufako ĝi distingiĝas kiel plafontrabo (solivo), ĉeftrabo, framtrabo.
Laŭ Francisko Azorín trabo estas Longa prismo el ligno, metalo, betono, k. c., uzata diverscele en konstruado.[1] Li indikas etimologion el la latina trabs, trabis (trabo). Kaj li aldonas liston de teknikaj terminoj, kiel trabaĵo, por stariĝaĵo per traboj k. tabuloj por helpi dum konstruado meti, levi k. mallevi materialojn k. laboristojn; trabeto, trabego, trabaro, ĉeftrabo, T-trabo, duobla T-trabo, U-trabo, ĵaluzia trabo, aĵura trabo, armita trabo, Howa trabo, premtrabo, tirtrabo, fiksa trabo.[2]
Vidu ankaŭ
redakti- Betono
- Grundtrabo (Betonaj traboj inter izolitaj fundamentoj por konstruaĵoj)
- Reltrabo aù Ŝpalo (traboj en fervojoj)
Notoj
redakti- ↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 202.
- ↑ Azorín, samloke.