Vikipedio

Antoine Vallot

Antoine Vallot (1594-1671) estis franca unua kuracisto aŭ arkiatro de la reĝo Ludoviko la 14-a, kuracisto de Anna de Aŭstrio kaj administranto de la Reĝa Ĝardeno en Parizo. Li estis sukcedanto de François Vautier kiel kuracisto de la reĝo kaj estis sukcedita de Antoine d'Aquin (1629-1696) en 1672.

Antoine Vallot
(1594-1671)
Gravuraĵo Antoine Vallot (1663) fare de G. Vallet laŭ A. Paillet
Gravuraĵo Antoine Vallot (1663)
fare de G. Vallet laŭ A. Paillet
Persona informo
Antoine Vallot
Naskiĝo 1594
en Arles, Francio
Morto 9-a de aŭgusto 1671
en Parizo, Francio
Lingvoj franca vd
Ŝtataneco Francio Redakti la valoron en Wikidata vd
Alma mater Reĝa Ĝardeno de Medicinaj Plantoj
Fakultato pri Medicino de Montpellier
Familio
Infanoj Édouard Vallot (en) Traduki Redakti la valoron en Wikidata vd
Profesio
Okupo kuracisto Redakti la valoron en Wikidata vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Doktoro en Parizo

redakti

Vallot estis kuracisto de la Fakultato de Medicino de Montpellier. Tre aktiva kaj aŭdaca en la praktiko de medicino, li ekloĝis en Parizo kaj rapide fariĝis serĉata kuracisto inter la tiamaj grandaj homoj.

Kiam François Vautier (1589-1652), ankaŭ naskita en Arles kaj kuracisto el Kardinalo Mazarino (1602-1661), forlasis la Bastilo, Vallot amikiĝis kun li. Dank'al Vautier, Vallot iĝis la kuracisto de la reĝino Anna de Aŭstrio.

Kaj ĉi tie komencas lia kariero kun reĝo Ludoviko la 14-a. Li trudis siajn traktadojn kontraŭ la konsiloj de aliaj kuracistoj kaj sukcesis la kuracadon de la reĝo. Li tiam estis konsiderita la plej lerta kortega kuracisto.

Kiam Vautier mortis la 4-an de julio 1652, Vallot estis nomumita por anstataŭigi lin kiel la unua kuracisto de la reĝo.

Unua kuracisto de la reĝo

redakti

Vallot raportas en la King's Health Journal sian nomumon kiel la unua kuracisto de la reĝo: "Dimanĉe, la okan de julio mil sescent kvindek du, la reĝo estante ĉe Saint-Denis kun sia armeo donis al mi la favoron, post kiam la morto de sinjoro Vaultier, por akcepti min kiel unuan kuraciston, vokis min du tagojn antaŭe el Parizo, por servi lian Moŝton en ĉi tiu digno.

Miaj leteroj estis senditaj la okan de la sama monato, kaj la sekvan tagon mi faris ĵuron de fideleco en la manoj de Lia dirita Moŝto, kun protesto por uzi ĉiujn sciojn, kiujn Dio donis al mi, ĉiujn spertojn, kiujn mi estis akirinta per longa laboro kaj senĉesa aplikado de la medicino dum la spaco de dudek ok jaroj, kaj mia propra vivo por la konservado de tia altvalora vivo.

Ricevinte ĉi tiun honoron per la graco de Dio, per la elekto kaj aprobo de Iliaj Moŝtoj, kaj per la peranto de Sinjora Kardinalo Mazarino, kiu prezentis al ili la reputacion, kiun mi akiris en mia profesio kaj la bonaj kaj agrablaj servoj, kiujn mi tiom utile faris al la reĝo en la kuracado de sia variolo, en la jaro mil sescent kvardek sep.

Mi dediĉis min tute al la kono de la temperamento kaj apartaj inklinoj de la reĝo, farinte fortan kaj utilan rezolucion uzi ĉiun momenton de mia vivo por igi min kapabla malhelpi ĉiujn akcidentojn, per kiuj li povus esti minacata."

Gui Patin akuzis Antoine Vallot je esti akirinta ĉi tiun nomumon pagante 3 mil pundojn al kardinalo Mazarino.

La 19-an de julio 1652, Leteroj Patentaj de Ludoviko la 14-a donacante sumon de 12 mil funtoj kiel ĉiujara pensio al sia unua kuracisto kiu estis prenota de la Monŝparaĵoj.

De ĉi tiu dato, Vallot neniam ĉesis ĉirkaŭi la reĝon per sia atenta kaj zorgema zorgo.

La 31-an de marto 1654, li ricevis el la Leteroj de Provizado de la posteno kiel Ĝenerala Inspektoro de la Banejoj, Fontanoj kaj Mineralaj kaj Medicinaj Akvoj konceditaj de Ludoviko la 14-a.

La 30-an de aprilo, 1654, Antoine Vallot ricevis la Patentajn leterojn de Ludoviko konfirmante la ediktojn kaj deklaraciojn faritajn en favoro de la Unuaj Kuracistoj liaj antaŭuloj, donante al ili la potencon nomumi unu aŭ du kirurgojn en ĉiu urbo de la regno por raporti pri la mortintoj, korpoj vunditaj, mutilitaj, dronitaj aŭ malliberigitaj.

En la sama tago, li ricevis la rajton nomumi unu aŭ plurajn kuracistojn por viziti la butikojn de la apotekistoj, rajto koncedita al la Unuaj Kuracistoj de la Reĝo laŭ ediktoj de Ludoviko el la 13-a de aprilo 1617, januare, februare kaj decembre de 1619.

En oktobro 1655, li traktis la tiaman reĝon en Fontainebleau. En siaj Leteroj Gui Patin, doktoro pri medicino ĉe la Fakultato de Parizo (li estis rektoro de la Fakultato pri Medicino de Parizo en 1650-1651, mortis en 1672), skribis: “Mi ĵus eksciis, ke Mazarino, tuj kiam Kiam li alvenis al Fontainebleau li sendis François Guénault (1586-1667) reen al Parizo, ne trovinte la reĝon sufiĉe malsana por havi tiom da ĉeestaj kuracistoj; li aldonas, ke li ne volas havi fidon en ĉi tiu, eĉ ke li estas estulo de la princo de Condé, kiu pro la antimono, kaj ĉar Guénault estas kanajla kaj danĝera homo, al kiu ni ne devas fidi.

La reĝino vokis lin, rememorante, ke li vidis la reĝon en sia variolo, kun Vautier, antaŭ ok jaroj. Hodiaŭ Mazarino defendas Vallot, kaj provas remeti lin en la bonajn gracojn de la reĝo kaj la reĝino, dirante ke li faris nenion krom per sia ordono: tio okazis ĉar li estis devigita preni akvon de la Forges[1], por refreŝigi sin, por malhelpi lin iri ĉasi, kaj por ke neniu parolus al li dum foresto de Mazarino, dum li estis en La Fère.

Kiel skribis Vallot okaze de tiu ĉi malsano de la reĝo en la Ĵurnalo: "... mi informas, ke la unuaj kuracistoj estas ĉiam tre enviataj de aliaj, kaj precipe de tiuj, kiuj estas sur la rando de aspirado al tia bela digno. .”

Li havis la ŝancon en 1658 trakti malsanon de la reĝo en Calais, kie brilis liaj kvalitoj kiel praktikanta kuracisto kaj kie li kuracis la reĝon preskribante emetikan vinon, preparaĵon de antimono. Vallot, kiel Vautier kaj la kuracistoj de la fakultato de Montpellier, estis subtenantoj de kemia medicino, dum Gui Patin kaj la kuracistoj de la Fakultato de Medicino de Parizo estis subtenantoj de galena medicino.

Tio rezultis al Vallot, kiel okazis ĉe Vautier, la malamon kaj sarkasmon de Gui Patin favore al sangado: „Ĝi estis daŭra putra febro, kiu nur bezonis sangadon kaj refreŝigan dieton, kun malpezaj purgativoj, sen ia bezono de emetikan vinon, kiel ili publikigas, ke li ricevis.

Se li prenus iun, ŝajne ili ne donus al li pli ol unco dissolvitan en iu senao infuzaĵo. Kaj tio, kion nia majstro Guénaut metis en la Gazeton de sia amiko Eusèbe Renaudot (1646-1720), estis nur por enkanonigi tiun ĉi venenon, kaj kiun ĉarlatanoj nomas altvalora rimedo, kaj kiu pli vere povus esti nomata damaĝa.

Fronte al la sukceso de emetika vino kontraŭ la malsano de la reĝo, la Fakultato de Medicino de Parizo kunvenis sub la prezidanteco de rektoro François Le Vignon (mortinta la 2-an de aŭgusto 1676), cent du kuracistoj ĉeestis, kaj naŭdek voĉoj kontraŭ ok, voĉdonis la 16-an de februaro 1666 ke oni estis "de opinio meti emetikan vinon inter la purgativajn kuracilojn", kaj la aliaj ok ĉeestantoj voĉdonis ke ĝi estis veneno.

Gui Patin verŝajne estis inter la aliaj ok. La dekreto eldonita de la Fakultato estis transdonita al la Parlamento de Parizo, kaj per verdikto de la 10-a de aprilo permesis al ĉiuj kuracistoj uzi emetikan vinon por la kuracado de malsanoj, preskribi kaj diskuti ĝin, nuligante verdikton de la fakultato prenita kontraŭ la uzo de antimono la 3-an de aŭgusto 1566.

En majo 1668, Leteroj de nobeligo estis konceditaj fare de Louis la 14-a al Antoine Vallot.

Decido de la Ŝtata Konsilio de la reĝo de la 18-an de aŭgusto 1668 konfirmante tiun de decembro la 6-a, 1667 kaj la ordon de marto 1656 indikante ke vakaj profesorecoj en medicino de iu fakultato povas nur esti plenigitaj fare de la reĝo, sur la propono de la kanceliero, la dekano kaj la profesoroj de la Fakultato kaj laŭ la konsilo de la Unua Kuracisto de la reĝo.

Kvankam liaj medikamentoj estis ĝenerale sukcesaj, li estis riproĉita pro la morto de Henriette-Marie de Francio en 1669, edzino de reĝo Karlo la 1-a kaj filino de Henriko la 4-a. Gui Patin, kiu malamis Vallot-on, skribis pri ĉi tiu morto: “La ĉarlatanoj provas per siaj kemiaj rimedoj aperi kiel lertaj homoj kaj pli kleraj ol la aliaj; sed ili ofte eraras, kaj anstataŭ esti kuracistoj, ili fariĝas venenistoj.

Okaze de la morto de Belleval, kanceliero de la Fakultato de Montpellier, Vallot estis nomumita por anstataŭigi lin. Tio permesis al li nomumi vakajn vicregistarojn sen ĉesado de lia servo al la reĝo. Tio valoros la komenton de Gui Patin: “Ĉar ili ĉion povas, tiel la fortuno de la Kortego faras ĉion”. Aliaj komentistoj akuzis Vallot-on je postulado esti pagita de tiuj kiuj volis esti nomumitaj al tiuj pozicioj.

Vallot, de delikata konstitucio, havas oftajn atakojn de astmo akompanataj de kraĉado de sango.

Lia morto gajnis al li funebran paroladon de lia senkompata malamiko Gui Patin en letero al André Falconet (1612-1691): “Vallot estas en la lito, tre maltrankvila pro sia astmo; li preskaŭ sufokis antaŭhieraŭ vespere, sed li estis liberigita per abunda sangoverŝado; li ricevis ekstreman unkton, estas por plifortigi liajn genuojn por la granda vojaĝo, kiu restas al li fari. Li estis nur ĉarlatano en ĉi tiu mondo, sed mi ne scias, kion li faros en la venonta, se li ne fariĝos ŝuisto, aŭ iu alia profesio, kie li povos gajni multe da mono, kion li ĉiam ege amis. Por lia honoro, li mortis en la Reĝa Ĝardeno, la 9-an de aŭgusto, je la sesa horo posttagmeze; ni ne vidis lin morti, kaj ni trovis lin morta en lia lito. »

La riĉaĵo de Antoine Vallot estis ja signifa ĉe lia morto. Neniu el liaj filoj estis kuracisto: la plej aĝa estis konsilisto de la Granda Konsilio, la dua, episkopo de Nevers (la 28-an de aŭgusto 1667 - septembro 3, 1705), la tria, kanoniko ĉe Notre-Dame de Paris, la kvara, kapitano en la gardistoj . Liaj tri filinoj estis monaĥinoj.

Vidu ankaŭ

redakti

Referencoj

redakti
  1. ↑ Franca rivero.
  2. ↑ INHA - Bibliothèque Numerique
  3. ↑ Biusante
  4. ↑ The General Biographical Dictionary Containing an Historical and Critical Account of the Lives and Writings of the Most Eminent Persons
  5. ↑ Gennadii patriarchae constantinopolitani Homiliae de sacramento Eucharistiae...
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoine_Vallot&oldid=8780212"