Les Vacances de M. Hulot (filmo)
Les Vacances de M. Hulot ("La Ferioj de S-ro Hulot") estas franca filmo de Jacques Tati, filmita en 1952 kaj aperinta en 1953.
| Les Vacances de M. Hulot | |
|---|---|
| |
| filmo | |
| Originala titolo | Les Vacances de monsieur Hulot |
| Originala lingvo | franca lingvo • angla lingvo • germana lingvo |
| Kina aperdato | 25 feb. 1953, 26 aŭg. 1955, 1 mar. 1953 |
| Ĝenro | komedia filmo |
| Kameraado | Jacques Mercanton |
| Reĝisoro(j) | Jacques Tati |
| Scenaro | Jacques Tati • Pierre Aubert • Henri Marquet |
| Filmita en | Saint-Marc-sur-Mer |
| Loko de rakonto | Francio |
| Muziko de | Alain Romans |
| Rolantoj | Jacques Tati • André Dubois • Lucien Frégis • Michèle Brabo • Raymond Carl • René Lacourt • Suzy Willy • Marguerite Gérard |
| Honorigoj | Louis Delluc Prize |
| IMDb | |
Temo
redaktiSinjoro Hulot ferias en trankvila gastejo ĉe marbordo. Li aperas mallerta farante etajn fuŝaĵojn. Multaj etaj anekdotoj, tagon post tago, ĝis la fino de la ferioj.
Teĥnikaĵoj
redakti- Originala titolo: Les Vacances de M. Hulot
- Anglalingva titolo: Monsieur Hulot's Holiday en Unuiĝinta Reĝlando kaj Mr. Hulot's Holiday en Usono
- Reĝisoro: Jacques Tati
- Scenaro: Jacques Tati, Henri Marquet, Pierre Aubert kaj Jacques Lagrange
- Produktoro: Fred Orain (Cady films)
- Foto-direktoro: Jacques Mercanton
- Dekoroj: Henri Schmitt kaj Roger Briaucourt
- Sono: Jacques Carrère
- Muntado: Jacques Grassi, Ginou Bretoneiche, Suzanne Baron
- Muziko: Alain Romans
- Skripto: Sylvette Baudrot
- Formato: Nigra-blanka
- Daŭro: 96 minutoj
Rolularo
redakti- Jacques Tati: Sinjoro Hulot
- Nathalie Pascaud: Martine
- Michele Rolla: Onklino de Martine
- Valentine Camax: Anglino
- Louis Perrault: S-ro Fred
- André Dubois: Komandanto
- Suzy Willy: Edzino de Komandanto
- Lucien Frégis: Hotelestro
- Raymond Carl: Kelnero
- René Lacourt: Promenanto
- Marguerite Gérard: Promenantino
- Georges Adlin: Sud-amerikano
- Michèle Brabo: Feriantino
Komentaro
redaktiSinjoro Hulot, luna ulo elirinta el nenie, alvenas en banloko per pafbrua aŭteto dum someraj ferioj. Senkonscia pri la principo, kiu regas lin, li promenas en la kuranta vivo de feriantoj, konfuzante la sintenajn logikojn kiuj ĵus ekinstaliĝis.
Absorbite en sia mondo sen ia ajn percepto pri sia diferenco kun la komunumo, li revoluciigas la komunajn regulojn de bonedukiteco enigante sian "frenezeton". Kune kun sia pafbrua aŭteto, li baraktas por eniĝi en ĝin pro sia granda alto. La ora proporcio estas forbalaita per tiu ĉi klaŭneca aliro al elementoj. La homo prifajfas tion, misproporcio ja estas lia regno.
Dum tiuj post-militaj jaroj, ferioj realprenas sian ritmon kaj ĉiuj flankoj de la socio estas reprezentitaj en tiu marborda hotelo simila al ĉiuj aliaj, en simpligita kunteksto, vakua, kun la malmultaj distraĵoj en la tiamaj strandoj, banloko simila al kuracloko. Tiu morneco estas forpelita de la ĉeesto de tiu neŝanĝebla fuŝulo en konstanta aktorado en tiu mikrokosmo nekutima al malkvieto, kie kunvivas stresita aferisto, intelektulo, eleganta virino alloganta rigardojn, Anglino, eks-militisto ankoraŭ en militiro, gepensiuloj, sportisto, ktp...
Ĉe Hulot nenio estas antaŭplanita, ĉio estas natura, li ofertos neforgeseblajn feri-memoraĵojn al kelkaj el la feriantoj, kiuj rapide rimarkas lian malsimilon: vid-al-vida juna virino, pensiulo, filo de aferisto, Anglino petanta lin reveni venontjare.
la sonbendo estas eksterordinare prilaborita kaj ĉiamestanta (svingpordo en la restoracio, pafbruado de la aŭteto, sonorilo de la gastejo, ktp.) kaj tipa pri la labormetodo de Tati. Ili estas la sonaj leitmotivoj de la filmo. Dialogoj estas malmultaj, kelkaj voĉoj estas vole obtuzaj. Bildo vole superanta rivelas la forton de pantomimo.
La heroo estas tre zorgema, preciza, restarigante pentraĵojn, metante kartojn sur apuda tablo. Tiu precizeco ankaŭ estas konstrua elemento de liaj komikaĵoj, kie aĵoj kaj uloj alilokitaj ekster ilia originala kunteksto, provokas ridon (helprado transformita en mortkronon, felo de vulpo kroĉita al liaj spronoj, ktp.)
Jacques Tati estas adepto de modera komikaĵo, oni pacience atendu ĝin sen trorapido, lulante sin per amuzaj scenoj, kiujn ofertas tiu faŭno renkontita dum ferioj. Pierre Étaix, maljuste forgesita, honorigis per «Le Soupirant» kaj «Tant qu’on a la santé» tiun eksterordinaran komikulon, kiu tuj post la milito reridigis tutan popolon per siaj verkoj.
La filmo ankaŭ enhavas kelkajn politikajn satiraĵojn: danci anstataŭ aŭskulti oficialan paroladon, transformi gazeton en ĉapelon anstataŭ legi ĝin, estigi paroladon de intelektulo neaŭdebla kaj teda.
Rekompencoj
redakti- 1953: Premio Louis-Delluc, Parizo
- 1953: Premio de internacia recenzo, Festivalo de Cannes
- 1953: Premio Femina, Bruselo
- 1953: Premio de Berlina Festivalo
- 1955: Golden Laurel award, Edinburgo
- 1956: Plej bona filmo de l'jaro, Kubo
Anekdotoj
redakti- La filmo estis filmita en Saint-Marc-sur-Mer, banloko de la komunumo de Saint-Nazaire, en Loire-Atlantique.
- Christopher Lee realigis voĉojn de la angla versio de la filmo.
