Filippo Maria Visconti

Postenoj
Postenoj	duke of Milan (en) (1412–1447) vd

**Filippo Maria Visconti**
Filippo Maria Visconti
	3-a Duko de Milano
	Lasta Duko de Milano kiu apartenis al la familio Visconti
Regado	1412 - 1447
Antaŭulo	Gian Maria Visconti
Sekvanto	Francisko Sforza
Persona informo
	Filippo Maria Visconti
Naskiĝo	3-an de septembro 1392; en Milano, Duklando de Milano (Italio)
Morto	13-an de aŭgusto 1447 (54-jaraĝa); en Milano, Duklando de Milano (Italio)
Tombo	Katedralo de Milano vd
Religio	katolikismo vd
Lingvoj	itala vd
Ŝtataneco	Duklando de Milano vd
Familio
Dinastio	Visconti vd
Patro	Gian Galeazzo Visconti vd
Patrino	Caterina Visconti (mul) vd
Gefratoj	Giovanni Maria Visconti kaj Valentina Visconti, Duchess of Orléans (en) vd
Edz(in)o	Beatrice Cane (en) ; Marie of Savoy, Duchess of Milan (en) vd
Amkunulo	Agnese del Maino (en) vd
Infanoj	Bianca Maria Visconti (en) ; ( Agnese del Maino (en) ) vd
Parencoj	Maddalena Visconti (en) (onklino); Elizabeto de Bavario (unuaranga kuzino) vd
Profesio
Okupo	ŝtatreprezentanto vd
Postenoj
Postenoj	duke of Milan (en) (1412–1447) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Filippo Maria VISCONTI (naskiĝis la 23-an de septembro 1392 en Milano, mortis la 13-an de aŭgusto 1447 samloke) estis lasta duko de Milano el la familio Visconti inter 1412 kaj 1447.

Biografio

Filippo Maria Visconti estis fama Grafo de Pavio en 1402, kiu sukcedis sian murditan fraton Gian Maria Visconti (1388-1412) en 1412, kiel Duko de Milano. Ili estis filoj de Gian Galeazzo Visconti (1351-1402), antaŭulo de Gian Maria, kun sia dua edzino Katerina Visconti (1361-1404)^[1].

El sia unua edziĝo kun Beatrica Lascaris di Tenda, Grafino de Biandrate, kaj malfeliĉa vidvino de Facino Cane (1360-1412)^[2] - la kondotiero kiu nutris disputojn inter la partioj de la pli aĝa frato de Filippo kaj lia patrino, Katerina Visconti, la regentino - Filippo Maria ricevis doton de duonmiliono da florenoj, sed, kiam Beatrica komencis tro interesiĝi pri la ŝtataj aferoj, li akuzis ŝin je adulto kaj senkapigis ŝin en la Kastelo de Binasko, en 1418.

Kruela, paranoja kaj treege sentema pri sia fizika malbeleco, malgraŭ tio, li estis granda politikisto, kaj pere de dungado de povohavaj kondotieroj kiel Francesco Bussone (1382-1432)^[3], Niccolò Piccinino^[4] - kiu malsukcese estris liajn trupojn en la Batalo de Anghiari (1440)^[5] - kaj Francesco Sforza, li sukcesis rehavigi al si parton de Lombardio kiu apartenis al la duklando de sia patro.