Mastra-sklava moraleco

La moraleco de mastroj kaj la moralo de sklavoj (en la germana : Herren-Moral und Sklaven-Moral) estas centra temo en la libroj de Friedrich Nietzsche, aparte en la libroj Trans bono kaj malbono kaj La Genealogio de Moralo. Nietzsche argumentis ke ekzistas du bazaj specoj de moralo: majstra moralo kaj sklava moralo. La moralaj valoroj de la sklavoj estas malavareco, humileco, simpatio, dum la moralaj valoroj de la mastroj estas fiero, potenco kaj nobeleco. La moraleco de la mastroj juĝas iliajn agojn sur la skalo de bonaj aŭ malbonaj rezultoj, malkiel kaj kontraste al la moraleco de sklavoj kiu juĝas agojn sur la skalo de bonaj aŭ malbonaj intencoj (t.e kristanaj virtoj, kaj kantia deontologio).

Por Nietzsche, moraleco estas nedisigebla de la kulturo kiu valoras ĝin, signifanta ke la lingvo de ĉiu kulturo, kodoj, praktikoj, rakontoj kaj institucioj estas informita de la lukto inter ĉi tiuj du moralaj strukturoj.

Historio

Laŭ Nietzsche, la moralo de sklavoj formiĝis en antikva Romo, kiam kristanismo, kiu estis senpova sekto, estis superfortita kaj ekspluatata de tiuj kun potenco, kaj tiam forto, potenco kaj kuraĝo estis konsideritaj bonaj kaj ilia foresto malbona. La humiligitaj kristanoj evoluigis alternativon, kaj turnis la konceptojn lingve. Kaj ili asertis, ke la bonulo estas la submetiĝemulo, la malriĉulo kaj la malfortulo, dum la insolentema, rabema, ofenda estas malbonulo. En la paso de la tempo, la mastroj komencis alpreni la vidpunkton de la sklavoj, kaj tial ili ne plu povis regi ilin, kaj tiel la moralo de la sklavoj anstataŭis la moralon de la mastroj.

Laŭ Nietzsche, la kapablo de homo vivi bonan vivon baziĝas sur esti aŭtenteca - vivi la vivon en fluida maniero, kun ligo al siaj deziroj, kaj ĉefe la plej forta deziro laŭ Nietzsche, la deziro al potenco. Nietzsche vidis la senton de potenco kiel la ĉefa afero, kiu povas doni al homo bonan senton:

Kio estas bona? — Ĉio, kio altigas en homo la senton de potenco, la deziron al potenco, la potencon mem. Kaj kio estas malbona? - Ĉion, kion ili trovas el la malforteco. Kio estas feliĉo? La sento, ke la potenco kreskas, ke vi venkas ĉiun obstaklon. — La Antikristo p. 252

Sklava moralo malobservas ĉi tiun postulon, en tio, ke depende de la kompato de aliuloj, li vivas en degradita kaj senpova maniero, kaj tiel li vivas en falsa maniero, kiu ne respondas al la baza deziro de la homo. Kaj krom tio, socio bazita sur sklava moralo subpremas la naturan deziron de la homo. Homo, kiu devas esti kompatema, esti malavara kaj humila, ne povas esprimi siajn proprajn dezirojn, kaj li vivas en falsa kaj falsa maniero. Kontraste al tio, la moralo de majstroj estas pli proksima al la naturo de homo, ĉar tiu moralo postulas kuraĝon, forton, en maniero kiu estas pli taŭga al la aŭtentika volo de homo.

Vidu ankaŭ

• Kritiko de laboro
• Mastra–sklavo dialektiko
• Ortodokseco
• La Geedziĝo de Heaven kaj Infero