Kastelo Belvedere (Vieno)

La Kastelo Belvedere (germane Schloss Belvedere), situas en la distrikto Landstraße sude de la historia centro de Vieno, Aŭstrio .

Kastelo Belvedere

Supra Belvedere

Supra Belvedere
palaco
Geografiaj informoj
Lando Aŭstrio Aŭstrio
Geografia situo 48° 11′ 36″ N, 16° 22′ 50″ O (mapo)48.193416.3805Koordinatoj: 48° 11′ 36″ N, 16° 22′ 50″ O (mapo)
Kastelo Belvedere (Vieno)
Kastelo Belvedere (Vieno)
DEC
Kastelo Belvedere
Kastelo Belvedere
Situo de Kastelo Belvedere
Kastelo Belvedere (Aŭstrio)
Kastelo Belvedere (Aŭstrio)
DEC
Kastelo Belvedere
Kastelo Belvedere
Situo de Kastelo Belvedere
Map
Konstruita 1714–1716 (Malsupra Belvedere);
1721–1723 (Supra Belvedere)
Retadreso https://www.belvedere.at/
vdr
Unteres Belvedere (Malsupra Belvedere) vidata de la sudo.
Oberes Belvedere (Supra Belvedere) vidata de la nordo.
Princo Eŭgeno de Savojo, kliento de la Palaco Belvedere
Vido de Vieno el la Palaco Belvedere, Canaletto, 1758-61.
La plafono de la Marmorsaal ( Marmora Halo) de la Supra Belvedere, fresko de Carlo Carloni .
La majesta baroka pordego de la Supra Belvedera

Ĝi reprezentas unu el la ĉefverkoj de aŭstra baroka arkitekturo kaj unu el la plej belaj princaj restadejoj en Eŭropo. Ĝi estis konstruita de Johann Lucas von Hildebrandt por la Princo Eŭgeno de Savojo kaj konsistas el du kontraŭstarigitaj palacoj, la Supra Belvedere ( Oberes Belvedere ) kaj la Malsupra Belvedere ( Unteres Belvedere ), konstruitaj sur la deklivo de monteto sude de la urbocentro. La du palacoj estas apartigitaj per granda franca ĝardeno. Famaj estas la vidoj de Canaletto, kiuj portretas la lokon. La interno de ambaŭ konstruaĵoj gastigas la Österreichische Galerie Belvedere, unu el la ĉefaj artaj muzeoj en Vieno.

La 15-an de majo 1955, la Aŭstria Ŝtattraktato, kiu metis la fundamentojn por la dua aŭstria respubliko estis subskribita en la Supra Belvedere.

Historio redakti

Malsupra Belvedere ( Unteres Belvedere ) redakti

La 30-an de novembro 1697, la princo Eŭgeno de Savojo (Soissons), militestro de la imperia armeo, komisiis al la fama arkitekto Johann Bernhard Fischer von Erlach la konstruadon de sia urba palaco (poste nomata vintra palaco) en la centro de Vieno. En 1702 la konstruaĵaro estis transprenita kaj pligrandigita de alia granda aŭstra arkitekto: Johann Lucas von Hildebrandt . Hildebrandt (1668-1745), kiun la generalo unue renkontis en Piemonto kiam li okupiĝis pri la kampanjoj kontraŭ la francoj, jam konstruis Palacon Ràczkeve sur Danuba insulo sude de Budapeŝto kaj multajn aliajn palacojn por la viena aristokrataro de la tempo, ĉar li sin distingis pro siaj studoj pri arkitekturo en Romo, ĉe Carlo Fontana .

En 1697 la princo Eŭgeno aĉetis grandan terpecon kun malgranda domo sude de la urbo. En 1714, jam antaŭ la finkonstruado de la urba palaco, li komisiis al Hildebrandt la konstruadon de ĝardena palaco sur tiu terpeco. Hildebrandt alikonstruis la ekzistantan konstruaĵon kaj inter 1714 kaj 1716 realigis la Malsupran Belvedere, kie sekve la princo kutimis loĝi dum la somero.

La konstruado de la palaco fare de la princo de Savojo havis ankaŭ politikan aspekton, ĉar lia kontraŭulo, la marŝalo Heinrich Franz von Mansfeld, princo de Fondi, aĉetis kelkajn monatojn pli frue terpecon proksime al tiu de Eŭgeno por konstruigi palacon kun ĝardeno. Inter la du militistoj fortiĝis la deziro rivali pri la plej bela palaco.

La pozicio de la Malsupra Belveder montriĝis tuj sukcesa ĉar de la palaco oni havis belegan vidon al la urbo Vieno, kiu estos senmortigita, interalie, ankaŭ de Canaletto en tiuj samaj jaroj. En 1717, kiam la konstruado estis finita, oni komencis laborojn por la konstruado de la francaj ĝardenoj konfiditaj al Dominique Girard, iama ĝardenarkitekto de Ludoviko la 14-a (Francio).

Supra Belvedere ( Oberes Belvedere ) redakti

La konstruado de la Supra Belvedere komenciĝis en 1717 post la fino de la konstruado de la Malsupra Belvedere kaj progresis tre rapide. Tial jam la 2-an de oktobro 1719 la princo Eŭgeno povis ricevi la turkan ambasadoron Ibrahim Paŝa en la ĉambroj de la palaco.

Estis konstruita ankaŭ kapelo, kies dekoracioj de la altaroj estis konfiditaj al la napola pentristo Francesco Solimena, kiu ankaŭ prizorgis la freskojn de la Ora Salono, la ĉefa halo de la palaco, helpata de Carlo Carlone, kiu ekde 1720 realigis aliajn freskojn en la strukturo.

La impona kaj grandioza konstruaĵo estis finita en 1723 eĉ se iuj signifaj strukturaj problemoj komencis aperi de la komenco. Fakte la Sala Terrena, kiu konsistigas la enirejan vestiblon de la palaco, minacis disfali pro la troa pezo ŝarĝita sur ĝia volbo. Tial Hildebrandt, inter 1732 - 1733, estis devigita instali kolonojn, donante al la halo la nunan aspekton.

La Belvedere post la morto de princo Eŭgeno redakti

Kiam princo Eŭgeno mortis en sia urba palaco en Vieno la 2-an de aprilo 1736, li ne estis edziĝinta, havis neniujn heredantojn kaj ne lasis testamenton. Tial la imperiestro Karolo la 6-a nomumis komisionon, kiun li mem prezidis. La komisiono deklaris la nevinon de la princo, Anna Viktoria, kiel la legitima heredanto. Ŝi estis la plej aĝa filino de la pli aĝa frato de Eŭgeno, Luigi Tommaso di Savoia-Soissons kaj la lasta pluvivanto de la familio Savoia-Soissons .

Princino Anna Viktoria translokiĝis al Belvedere la 6-an de julio 1736, sed tuj sciigis al la viena tribunalo, ke ŝi tre emas liberiĝi de la multekosta posedaĵo kaj ke ŝi procedos kiel eble plej baldaŭ kun la vendo de la konstruaĵo. Fakte, la 15-an de aprilo 1738 Viktorio edziĝis kun la princo Joseph Frederick de Saksio-Hildburghausen (1702-1787), multajn jarojn pli juna ol ŝi. La paro divorcis en 1744 kaj, ok jarojn poste, la princino decidis reveni al la torina kortumo. Nur en tiu okazo la imperiestrino Maria Tereza el Aŭstrio interesiĝis pri la aĉeto de la komplekso kaj en 1752 la kontrakto estis subskribita.

En 1776 Maria Teresa kaj ŝia filo Jozefo la 2-a decidis transloki la artaĵojn de la Imperia Artgalerio (kaiserliche Gemäldegalerie) el la Hofburg al la Supra Belvedere, kun la celo igi ĉi tiun kolekton alirebla por ĉiuj, laŭ la ideo de lumigita absolutismo. La galerio oficiale malfermis siajn pordojn kvin jarojn poste, tiel formante unu el la unuaj publikaj muzeoj en la mondo. En 1890 la artaĵoj estis translokitaj al la tiam nove konstruita Kunsthistorisches Museum en Vieno.

La Malsupra Belvedere estis historia loko por la multaj eminentuloj, kiujn ĝi loĝigis de la fino de la 18-a jarcento: Napoleono, Maria Teresa Carlotta (la sola pluviva filino de Marie Antoinette kaj Ludoviko la 16-a de Francio) kaj la arkiduko Ferdinando (reganto de Lombardujo ekde 1796, devigita loĝi ĉi tie post la Traktato de Campoformio de 1797).

Ekde 1811 la imperiestro Francisko la 2-a laboris por transformi ankaŭ ĉi tiun areon en muzeon por loĝigi la egiptajn kaj romiajn antikvaĵojn ricevitajn de la kolekto Ambras apud Innsbruck. En 1888 ankaŭ ĉi tiu kolekto estis translokata al la Kunsthistorisches Museum.

Francesco Ferdinando kaj la Belvedere redakti

Post la translokado de la imperiaj artaĵkolektoj, ambaŭ palacoj ĉesis esti publikaj muzeoj. En 1896 la imperiestro Franz Joseph de Aŭstrio establis, ke la Supra Belvedere estu utiligata kiel oficiala restadejo de la heredanto al la trono, lia nevo Francesco Ferdinando.

Ekde 1903 la Malsupra Belvedero loĝigis la ŝtatan modernan artan galerion. Ĝi estis la unua galerio dediĉita ekskluzive al la samtempa arto, komence precipe tiu de la Viena Secesio.

La Belvedere dum la 1-a kaj 2-a Respubliko redakti

Baldaŭ post la fino de la unua mondmilito, en novembro 1918, la arthistoriisto Franz Haberditzl favoris la peton de la Ministro pri Kulturo konservi la modernan artan galerion en ĉi tiuj konstruaĵoj. La ŝtatigo de la belvedera komplekso ankaŭ kaŭzis novan aranĝon de la internaj kolektoj en la 1920-aj jaroj.

La palaco suferis konsiderindajn damaĝojn dum la dua mondmilito kaj kelkaj partoj de ĝiaj ĉambroj estis detruitaj per bombado. Post kiam la restariga laboro estis finita, la moderna artgalerio estis remalfermita la 4-an de februaro 1953 .

La ĝardenoj redakti

 
Vido de la belaj Parterres kun vegetala brodado kaj kolora sablo de la ĝardenoj.

La francaj ĝardenoj formas integrigan parton de la komplekso de la Belvedere-Palaco en Vieno. Ĝis la nuntempo estas konservataj la barokaj originaloj kun multnombraj akvo-ludoj desegnitaj de Dominique Girard, kiu jam laboris en Versailles kiel lernanto de la fama André Le Nôtre .

Vidu ankaŭ redakti

Eksteraj ligiloj redakti