Reĝa Teknika Altlernejo

Reĝa Teknika Altlernejo
universitato ; registara organizaĵo de Svedio
moto	Vetenskap och konst; Scienco kaj arto
Informoj
fondodato	1827
Situo
Geografia situo	59° 20′ 50″ N, 18° 4′ 22″ O (mapo)59.34722222222218.072777777778Koordinatoj: 59° 20′ 50″ N, 18° 4′ 22″ O (mapo)
lando	Svedio
urbo	Q10441282
adreso	Brinellvägen 8, 114 28 Stockholm
poŝtkodo	10044
Nombroj
nombro de studentoj	14 278 vd (stato: 2020)
retejo	Oficiala retpaĝaro [+]
Listoj
membro de
	ORCID (2023–); arXiv (2021–); TIME (Top Industrial Managers for Europe ) ; Coalition for Advancing Research Assessment (en) ; Health Data Sweden (en) ; Science for Life Laboratory (en) ; Asocio de Eŭropaj Universitatoj ; Association of Swedish Higher Education Institutions (en) ; ELIXIR Sweden (en) ; vd
filiita al
	CLUSTER (en) ; vd
filioj
	Bolin Centre for Climate Research (en) ; Wallenberg Wood Science Center (en) ; Fleming Library in Flemingsberg (en) ; vd
jura formo	state entity vd
	Reĝa Teknika Altlernejo (Svedio)
	Reĝa Teknika Altlernejo (Svedio)
	Reĝa Teknika Altlernejo
	v • d • r

KTH Reĝa Instituto pri Teknologio (svede Kungliga Tekniska högskolan) estas publika universitato situanta en Stokholmo, Svedio, kiu estis establita en 1827. La universitato havas pli ol 13,000 studentojn kaj estas la plej granda teknika universitato en Svedio ^[1]. Aktuale en 2020, la instituto konsistas el kvin lernejoj kun kvar kampusoj en kaj ĉirkaŭ Stokholmo ^[2].

La universitato estas membro de la Konferenco de Eŭropaj Lernejoj por Altnivelaj Inĝenieraj Eduko kaj Esploro (CESAER) kaj la N5T alianco. Inter ĝiaj konataj diplomiĝintoj estas Gustav Larson kaj Dolph Lundgren. Krome, nobelpremiitoj Kai Siegbahn kaj Hannes Alfvén instruis en la instituto.

Historio

La radikoj de la Reĝa Instituto troviĝas en teknologia lernejo establita en Stokholmo jam en 1798. En 1827 la lernejo iĝis pli granda kaj pli formala instituto. La establado de la instituto estis influita (kiel multaj aliaj teknikaj altlernejoj en Eŭropo kiuj estis establitaj en tiuj jaroj) fare de la Ecole Polytechnique en Parizo ^[3]. Je ĝia malfermo, la instituto havis unu profesoron por kemio kaj unu por fiziko, kaj unu klason por mekanika inĝenierarto kaj unu por kemia inĝenierarto. En 1851, la inĝenieristikprogramo estis vastigita de du ĝis tri jaroj. En la malfruaj 1850-aj jaroj, la instituto eniris periodon de vastiĝo. Dum tiuj jaroj, multaj konstruaĵoj estis konstruitaj aŭ renovigitaj por la avantaĝo de la universitato.

En 1877 la instituto ricevis sian nunan nomon. En ĉi tiu jaro, arkitekturaj studoj ankaŭ komenciĝis en la institucio. En 1927 la instituto finfine ricevis la rajton doktoriĝi, kaj la unuaj kvin kuracistoj finis sian trejnadon en 1929. En 1970, la nuklea reaktoro de la instituto estis inaŭgurita ^[4].