Sunlumpolitiko

La Sunluma Politiko aŭ Sunlumpolitiko, (en hangulo : 햇볕 정책) estas la teoria bazo por la ekstera politiko de Sud-Koreio al Nord-Koreio. En 2000, sudkorea prezidanto Kim Dae-Jung ricevis la Nobel-premion pri paco pro iniciatado de sunlumpolitiko.

Ĝia oficiala titolo estas La Repaciĝo kaj Kunlabora Politiko al la Nordo ( koree: 대북화해협력정책), kaj ĝi ankaŭ estas konata kiel La Operacia Politiko al la Nordo (Koree: 대북운영정책) kaj La Brakuma Politiko (Koree: 정책).

Superrigardo

La Sunluma Politiko, kiu traktas la rilatojn inter Sud-Koreio kaj Nord-Koreio, estis kreita de Kim Dae-Jung kun la celo emfazi la trankvilan administradon de la dividado de la Koreia Duoninsulo. En multaj aspektoj, sunluma politiko estas ofte komparata al la Ostpolitik de okcidentgermana kanceliero Willy Brandt dum la 1970-aj jaroj, esperante plibonigi rilatojn de Okcidenta Germanio kun Orienta Germanio, ankaŭ kun Sovetunio, Pollando kaj la cetero de la sovetia bloko. Ĉi tiu politiko, kiu daŭras ĝis hodiaŭ, estas tute kontrasta al la politiko antaŭe traktita de Nord-Koreio, kiu temigis la enhavecon.

La esprimo "sunlumpolitiko" estis prenita de la fabloj de Ezopo. En legendo, la suno kaj la vento konkuras unu kun la alia, kiu unue forigos mantelon de aparta persono. La vento forte blovis, sed la homo plufirme kaptis sian mantelon. La suno varmegis, kaj la homo demetis sian mantelon por ĝui la belan kaj varman veteron. La ĉefa celo de la politiko estas mildigi la sintenon de Nord-Koreio al Sud-Koreio instigante interagadon kaj ekonomian asistadon.

Gvidprincipoj

Estas tri gvidprincipoj por sunluma politiko. Unue, ne akceptu ajnan armitan provokon de Nord-Koreio. Due, Sud-Koreio neniel provos ensorbi Nord-Koreion. Fine, Sud-Koreio aktive alvokas kunlaboron inter la partioj.

Ŝlosilaj aspektoj de la politiko

Sunlumpolitiko estas bazita sur la kredo ke armeaj streĉitecoj povas esti reduktitaj per duflankaj kaj plurflankaj kadroj.

La efikeco de la politiko estis esplorita tra la jaroj, precipe kiam la temo de la atomprogramo de Nord-Koreio faris fraptitolojn dum 2002. Propagandantoj de la politiko, tamen, argumentas, ke ĝi ne estas fiasko de sunluma politiko, sed produkto de la severa sinteno flanke de la usona administracio.

Politikoj

• Necesas okazigi dialogon inter Sud-Koreio kaj Nord-Koreio. La dialogo efektiviĝos per altnivelaj mesaĝistaj interŝanĝoj.
• Sud-Koreio disponigos 3,2 miliardojn da dolaroj por konstrui du nukleajn reaktorojn en Nord-Koreio (ĉirkaŭ 75 elcentoj de la kosto de starigo de ili).
• Politiko kaj komerco devas esti apartigitaj. Ĉi tio signifas, ke la juraj proceduroj estas abstraktaj kaj limigoj al la investo de Sud-Koreio en Nord-Koreio estis nuligitaj.
• Humanitara helpo en formo de manĝaĵo kaj agrikultura helpo estos disponigita al Nord-Koreio. Ĉi tio estas por helpi al Nord-Koreio en tempoj de severa manĝaĵa manko.
• Renkontoj inter familioj kun amikoj en Sud-Koreio kaj Nord-Koreio kiuj estis origine apartigitaj kiam la duoninsulo estis disfendita dum la Korea milito devus esti instigitaj.

Kritiko

Nordkorea rifuĝinto kaj ĵurnalisto Kang Chol-hwan acertis, ke eksa prezidanto Kim Dae-Jung eraris, kiam proponis helpon al aŭtoritatoj de Nord-Koreio sen iuj kondiĉoj pri la pliboniĝo de situacio kun homaj rajtoj. Kang ne koncentas kun acertoj pri tiu, ke la «Sunlumpolitiko» kondukis al paca kompromiso inter Nordo kaj Sudo kaj dubas la koncepton de senkondiĉa humanitara helpo, kaj acertas ke «gravas kompreni, ke la nordaj koreoj malsatas ne pro la manko de helpo el Sud-Koreio aŭ Usono, sed tial ke ili estas senigitaj de libereco. Doni helpon nur subfosas la registaron kaj eternigas malsaton, kio certe estas negativa sekvo».