Enrico Cardile
Enrico CARDILE, ankaŭ konata sub la pseŭdonimo Eli Drac (Mesino, la 19-an de marto 1883 - Sirakuzo, 13-an de marto 1951), estis itala verkisto, poeto kaj ĵurnalisto.
| Enrico Cardile | ||
|---|---|---|
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 19-an de marto 1884 en Mesino | |
| Morto | 13-an de marto 1951 (66-jaraĝa) en Sirakuzo | |
| Lingvoj | itala vd | |
| Ŝtataneco | Italio • Reĝlando Italio vd | |
| Profesio | ||
| Okupo | poeto • verkisto • ĵurnalisto vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Li estis admiranto de Giosuè Carducci, kies poezion li kredis "la plej bona el nia poezio post Dante kaj Foscolo". Poste li estis allogita de la personeco kaj laboro de Giovanni Pascoli, kiu tiam instruis en Mesino, kaj fine de Gabriele D'Annunzio. Li faris provon pri "simbolisma" poemo, pri kiu li publikigis multajn provojn en la avangarda revuo Messina Ars Nova, la esprimo de grupo de junaj intelektuloj, pri kiuj li mem estis parto, inter kiuj la poeto Angelo Toscano regis intelekte. Kun tiu li fondis, en 1900, literaturan gazeton Le Parvenze, kiu havis tre mallongan vivon.
Li fariĝis amiko de Gian Pietro Lucini, kaj restis sia amiko kaj admiranto eĉ multajn jarojn post la elĉerpiĝo de la futurisma movado. Li ankaŭ estis la kuratoro de kelkaj italaj verkoj de la armena poeto kaj intelektulo Hrand Nazariantz, kaj traktis la laboron de Paul Vulliaud kaj Ramon Lullo.
En marto de 1935 li translokiĝis al Sirakuzo, post mallonga restado en Palermo, en 1940 li kunlaboris kun la loka ĵurnalo L'Ora. Iuj konfliktoj pri Cardile estas konataj kaj la rilatoj kun iuj intelektuloj ligitaj al la movadoj de la primonovecaj avangardoj kaj al la framasona kaj esotera pensaro.