Trans la Fabeloceano

Trans la Fabeloceano estas novelo originale esperantlingve verkita de Ferenc Szilágyi en 1931 kaj eldonita de Literatura Mondo en Budapeŝto. La dua eldonaĵo aperis en 1972 ĉe Dansk Esperanto-Forlag en Aabyhøj.

Trans la Fabeloceano
Aŭtoro	Ferenc Szilágyi
Eldonjaro	1931
Urbo	Budapeŝto
Eldoninto	Literatura Mondo
Paĝoj	136

Recenzoj

„ Post sprita enkonduko de Kalocsay, Szlagyi rakontas al ni fabelojn modernajn por maturuloj, kie klasika porinfana formo servas al nuntempaj temoj kaj aludoj, kie delikata ironio miksiĝas kun spicita spriteco, kie ne mankas tute ne atenditaj flankigoj, kapricaj idesaltoj, fruktoj de mirinda imagpovo. La stilo mirinde fleksebla de l' aŭtoro simple sed lerte esprimas ĉiujn emociojn kaj la tuta libro meritas ĉiujn laŭdojn. ” — 1932, Historio de Esperanto III, p. 773

„ Kiam nova Esperantisto enprofundiĝas en la historion kaj la literaturon de la Internacia Lingvo, li trafas nomojn de famuloj, kiuj verkis antaŭ multaj jaroj. Li bedaŭras, ke iliaj libroj ofte estas elĉerpitaj kaj apenaŭ troveblaj en kelkaj bibliotekoj. Tial estas salutinda la decido de eldonistoj iafoje prezenti al la nuna publiko, paralele kun aktualaĵoj, verkojn el malproksima, preskaŭ legenda epoko. Trans la Fabeloceano estas unu el tiuj legend-aj leg-endaj titoloj. La libro gardis post pli ol 40 jaroj mirindan freŝecon, kaj la admiro de tiama recenzisto restas plenvalora. ” — 1972, Louis Beaucaire, Esperanto, 798 (6), p. 110

	„ 16 belaj noveloj kaj poeziaĵoj , originale verkitaj , estas prezentataj al la leganto, kiu ĝin legos kun ĝuo . La antaŭparolon skribis Kalocsay ” — Aŭstria Esperantisto (revuo) n.93 (jan 1933)

„ En fabela formo la aŭtoro prezentas al la Esperantistaro la kristaliĝon de meditadoj pri la modernaj situacioj kaj homoj. Amara vivkoncepto parolas el tiuj pagos, kiujn tamen lumigas la lerta kaj ridetanta stilo. Singulto sin kaŝas sub la gaja masko. Iuj humoraj dornetoj kelkloke montriĝas, ne indulgante eĉ propran emon al neologismoj. Tiel paĝ. 38: « Adama kaj Evo ... havis konfidindajn informojn, ke ili nek rajtas, nek LICAS , nek D A R F A S manĝi elfruktoj... » Paĝ. 39: « Tre bone ridis la serpento kiu aspektis tute senkulpa, honesta estaĵo, kvazaŭ asekuragento, aŭ advokato ... » Paĝ. 40: « S e d ... Evo... ne sciis ke la serpento estas delegito de U.I.A . (Universala Infera Asocio )... Adamo. V e n u ! manĝu el la pomo. manĝu kaj vi scios. Mi jam scias. — Kion vi scias? demandis Adamo kurinta tien. — Ke la infanojn ne la cikonio alportas,» La fino de la fabelo pri la malgaja reĝidino estas originala en tiu senco, ke ne estas fino, kaj ke la fantazio de la leganto povas imagi la « feliĉan finon » de la usonaj filmoj aŭ ĝuste la kontraŭan laŭ la temperamento. Iom ĝenaj preseraroj: paĝ. 67 « li havis» por «ŝi havis » , paĝ. 89 « ŝi aludis », por « li aludis », paĝ. 69 « barberoj », ĉu por « barbharoj », ĉu por «barbiroj»? Efikas strange ke la paĝoj 83 ĝis 90 estas presitaj per iompli malgranda letertipo ol la resto de la libro, ĉiun fabelon ornamas modern-arta simbolilustraĵo, kiu kurioze sintezas la enhavon. ” — Belga esperantisto n200 (mar-apr 1933)

„ En nia, ni diru, "klasika" literaturo ekzistas veraj juveloj nekonataj de la junaj generacioj de esperantistoj. Laŭdindas do la iniciato de kelkaj eldonejoj (Stafeto per “Sekretaj Sonetoj”, Pirato per "Lingvo, Stilo, Formo” kaj "Historio de la Mondlingvo”, TK per "Vole, Novele”, ktp.), kiuj komencas republikigi la trezoron de la antaŭ militaj jaroj kaj helpas doni tiel perspektivon pli vastan kaj realan pri nia beletro. Al tiuj eldonejoj nun aliĝas Dansk Esperanto-Forlag per la bela "Trans la Fabeloceano", kiu siatempe trovis sukcesan akcepton, kaj kiu konservas ankoraŭ sian freŝon kaj intereson malgraŭ la multaj jaroj pasintaj ekde ĝia unua eliro. Cetere, Szilagyi estas unu el niaj plej bonaj stilistoj, kaj liaj fabeloj tion facile pruvas. Delikate amaraj, subtile pesimismaj, elegante seniluzia], la fabeloj elspiras la mildan melankolion propran al spirito sentiva kaj profundapensa, kia estis la spirito de Szilagyi. Mi varme gratulas la danan eldon ejon pro ties feliĉa ideo denove aperigi la fabelojn de nia hungara "klasikulo". La libro certe meritas amasan legadon. ” — F. de Diego. Boletín n191 (maj 1972)

Eksteraj ligiloj

• Enciklopedio de Esperanto/T en sia originala formo en la Interreto
• Katalogo de Esperantomuzeo kaj Kolekto por Planlingvoj
• Katalogo de Heredaĵbiblioteko Hendrik Conscience
• Katalogo "Erfgoedbib" en LibraryThing