Ŝnurceramika kulturo

La ŝnurceramika kulturo estas vasta eŭropa arkeologia horizonto kiu komencis elstari fine de la regiona Neolitiko (la Ŝtonepoko), atingis sian pinton dum la Kalkolitiko (la Kuprepoko) kaj finiĝis komence de la Bronzepoko (tio estas, inter la jaroj 2900 kaj 2350 a.K).

Ŝnurceramika kulturo: Ceramikaĵoj de la tombejo Lilla Beddinge, en Skåne (Svedio); oni rimarku la markojn de la ŝnuroj en la ceramikaĵo (de tie venas ĝia nomo).

Ankaŭ ĝi estas konata kiel la batalhakila kulturo aŭ kulturo de unuopaj tomboj, ricevante sian nomon laŭ la malsamaj arkeologiaj skoloj. Kaj la ceramiko ornamita per ŝnuroj kaj la batalhakiloj (simbolaj, ĉar ili estis tajlitaj sur ŝtono, kio iĝis ilin tre neefikaj armiloj por tiu epoko) estis tipaj viraj funebraj oferdonoj, deponitaj en unuopaj tomboj.

Ĝi estas asociita al la enkonduko de la metalo en norda Eŭropo kaj, laŭ kelkaj esploristoj, kun certaj lingvoj de la hindeŭropa lingvofamilio.

Tiu ĉi arkeologia kulturo etendiĝis tra tuta Eŭropo norde kaj centre, ekde la Rejno okcidente, ĝis la rivero Volgo oriente, inkluzive bona parto de la sekvaj landoj:

Germanio
Nederlando
Danio
Pollando
Litovio
Latvio
Estonio
Belorusio
Ĉeĥio
Slovakio
nordo de Ukrainio
okcidento de Rusio
sudo de Norvegio
sudo de Svedio
sudo de Finnlando.

Kategorio Ŝnurceramika kulturo en la Vikimedia Komunejo (Multrimedaj datumoj)