Adalberto el Bohemujo

Alberto (ĉeĥe Vojtěch III. Salcburský; naskiĝinta en 1145, mortinta la 8-an de aprilo 1200) estis ĉefepiskopo salcburga (dufoje) kies regadon difinis la kvereloj kun imperiestro Frederiko la 1-a.

Adalberto el Bohemujo
Persona informo
Naskiĝo	1145
Morto	8-an de aprilo 1200 (1200-04-08) en Salcburgo
Religio	kristanismo • katolika eklezio vd
Familio
Dinastio	Premislidoj vd
Patro	Ladislao la 2-a de Bohemio vd
Patrino	Gertrude de Bohemio vd
Gefratoj	Agnes de Bohemio, Rikisa de Bohemio, Frederiko, duko de Bohemio, Přemysl Otakar la 1-a, Vladislao la 3-a, duko de Bohemio kaj Svatopluk Vladislavoviĉ vd
Profesio
Okupo	katolika episkopo (1169–) katolika sacerdoto vd
Postenoj Postenoj romkatolika ĉefepiskopo (1183–) romkatolika ĉefepiskopo (1168–1177) episkopo ĉefepiskopo vd
ĉefepiskopo de Salcburgo
Adalberto la 3-a
Dum	1168–1177
Antaŭulo	Eberhard von Biburg
Sekvanto	Konrado de Wittelsbach
2-a periodo
Dum	1183–1200
Antaŭulo	Konrado de Wittelsbach
Sekvanto	Eberhard von Regensberg
vd	Fonto: Vikidatumoj

Vivo

Estante filo de reĝo Ladislao la 2-a (Bohemio) li edukiĝis en la premonstrata abatejo Strahov je Prago. En la 1.11.1168 li estis elektita arkiepiskopo salcburga, danke al gravaj parencaj rilatoj. Pro ke antaŭ la konsekro Adalberto forgesis peti la havigon de suverenecaĵoj kaj estis li favoranto de Aleksandro la 3-a, Frederiko la 1-a, en aŭgusto 1169, perforte igis lin rifuzi pri sekularaj potencoj (malgraŭ petado kaj de la katedralkapitularo kaj de la patro Ladislao). Ĉe la dieto ratisbona estis en la 26.5.1174 eĉ la kontraŭ-arkiepiskopa elekto de preposto Henriko el Berchtesgaden.

Kvankam unue apogis lin papo Aleksandro a 3-a, devis Adalberto finfine rezigni pri la arkipepiscopeco okaze de la pacfaraj interparoloj je Venecio (1177), por kio li verkis eĉ defendoskribaĵon. Lia sekvanto iĝis finfine Konrado de Wittelsbach. Sed post kiam Konradon oni resendis en 1183 Majencon oni reelektis Adalberton (kiu intertempe troviĝis en Aquileia kaj en la patrujo bohema); entronigo estis en la 19.11.1182. De tiam la rilatoj al imperiestro Frederiko la 1-a kaj ties posteulo Henriko la 4-a estis sennubaj.

Papo Lucio la 3-a konfirmis al li plurfoje la dependecon de la sufragana episkopujo Gurk kaj Celestino la 3-a nomumis lin en januaro 1194 legato de la ekleziprovinco de Noricum. Ĝenerale estis lia dua regado pli feliĉa ol la unua. La lastajn jarojn la tuton iel malheligis disputoj pri salminejoj. En januaro 1196 Adalberto ordonis militiron kontraŭ Reichenhall; li bruligis la urbon (escepte de Zeno-konvento) kaj konstruigis la kastelon Hallburg. Al preĝejoj kaj klostroj (ekz. Arkiabatejo Sankta Petro, Admont, Vorau) li ĉiam estis grandanima. Sekve en multaj kronikoj estis laŭdata regado lia (vir gravis et appetens quietis).

Fonto

• Bigelmair, Andreas, "Adalbert III." ĉe: Neue Deutsche Biographie'p 1 (1953), p. 46-47 (tie ĉi interrete)