Centra Universitato de Venezuelo
La Centra Universitato de Venezuelo (aŭ Universidad Central de Venezuela, UCV, en la hispana) estas publika universitato de Venezuelo lokita en Karakaso. Ĝi estas vaste konsiderata kiel la plej altranga institucio en la lando. Fondita en 1721, ĝi estas la plej malnova universitato en Venezuelo kaj unu el la plej malnovaj en la okcidenta hemisfero.
| Centra Universitato de Venezuelo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| publika universitato eldonejo de malfermita aliro 
| |||||
| moto | La casa que vence la sombra La domo kiu venkas la ombron | ||||
| Informoj | |||||
| fondodato | 1721 | ||||
| speco | publika, aŭtonoma | ||||
| Situo | |||||
| Geografia situo | 10° 29′ 18″ N, 66° 53′ 27″ U (mapo)10.4884-66.8907Koordinatoj: 10° 29′ 18″ N, 66° 53′ 27″ U (mapo) | ||||
| lando | Venezuelo | ||||
| urbo | Karakaso kaj Marakajo, Venezuelo | ||||
| retejo | Oficiala retpaĝaro [+] | ||||
| |||||
| |||||
 Centra Universitato de Venezuelo | |||||
La moderneca ĉefa universitata kampuso, "universitata urbo de Karakaso" aŭ Ciudad Universitaria de Caracas, estis projektita de la arkitekto Carlos Raúl Villanueva - ĝi estas konsiderata ĉefverko de urboplanado, kvankam la fasadoj nuntempe estas multloke difektitaj, kaj estis deklarita Monda Heredaĵo de Unesko en 2000.
Strukturo
redaktiUniversitata Urbo
redakti
La Universitata Urbo de Karakaso, tereno de la Centra Universitato de Venezuelo, estis deklarita Monda Heredaĵo de Unesko en la jaro 2000.
Ĝi estas verko de la venezuela arkitekto Carlos Raúl Villanueva kaj tutmonda avangarda artistaro, kaj "... konsistigas ekzemplon de la plej altaj idealoj de urbismo, arkitekturo, kaj arto, reprezenta pri la moderna utopio, kiu esprimas la sopiron atingi idealan mondon de perfekto por novaj socio kaj homo" (UNESCO, 2000).
Post sia fondiĝo, la entra Universitato de Venezuelo havis 3 situojn: unue kie funkciis la origina Seminario Santa Rosa, aktuala situo de la Urbopalaco de Karakaso, kaj poste ĝi estis translokigita al la ejoj de la Monaĥejo Sankta Francisko, aktuala situo de la Palaco de la Akademioj, ambaŭ centre de Karakaso.
Jam en la 1940-aj jaroj, dum la ŝtatprezido de Eleazar López Contreras, la universitatejo malsufiĉis por la nombro de studentoj, kaj oni komisiis konstruon de nova domaro por la universitato, unue en la urba ĉirkaŭo de Karakaso. Oni elektis kaj eksproprietigis la terenon, interalie la Bienon Ibarra (kiu jam ne estas en la ĉirkaŭo, sed en la centro de la urbo), iaman proprieton de la Liberiginto Simón Bolívar, kaj la dezajnon oni komisiis al Carlos Raúl Villanueva. La ĉefdomo de la Bieno Ibarra ankoraŭ estas konservata kiel memoraĵo kaj videbla en la tereno de la Universitata Urbo. La konstruo finiĝis en 1940, la translokiĝo efektiviĝis en 1953, kaj plivastiĝo ankoraŭ daŭras.
La universitatejo inkludas pli ol 70 konstruaĵojn kaj ankaŭ la Botanikan Ĝardenon de Karakaso, la dua plej grava biblioteko de la lando, kaj 9 el la 11 fakojn de la universitato. Centre de la Universitata Urbo troviĝas la Aula Magna, aŭditoriego akustike elstara danke al la Ŝvebantaj Nuboj de Alexander Calder, kiuj kovras la tutan plafonon kaj internajn flankojn. La aliaj du fakoj, nome Bestomedicino kaj Agronomio, havas terenon en la kvartalo El Limón de la urbo Marakajo, okcidente de Karakaso.
Ekzistas projekto por plivastigi la Universitatan urbon en la zono nomata Zona Rental de Plaza Venezuela. La pria konkurso jam okazis kaj arkitektoj el diversaj nacioj montris siajn ideojn por tiel plivastigi la Mondan Heredaĵon. Oni ne scias, kiam la konstruo ekos.
Famaj profesoroj
redakti- Alejo Carpentier: verkisto, muzikologo, kaj ĵurnalisto
- Arturo Uslar Pietri: verkisto kaj historiisto, premiito per Premio Princino de Asturio kaj Premio Rómulo Gallegos por plej bona romano de 1991
- Esteban Emilio Mosonyi: esperantisto, antropologo, kaj lingvisto, premiito per Diplomo pri Elstara Agado de UEA en 2023
Eksteraj ligiloj
redakti la moderneca "universitata urbo de Karakaso" |
 la fakultato de inĝenierado |