Favorino
Favorino de Arelatum estis skeptika, eŭnuka filozofo kaj sofisto kiu floris dum la regado de Hadriano. Li multe vojaĝis kaj inter lia amikaro oni povas mencii Plutarko-n, Herodo Atika-n sed ankaŭ Aŭlo Gelio-n kaj Marko Kornelio Fronto-n. Li aliriĝis al la kortego kaj estis forpelita de Hadriano, sed estis vokita pli malfrue kaj mortis en Romo kiel famkonata rajdanto pri beletro. Lia manko de memregado, manifestita en siaj troaj montradoj de funebro, venigis lin pli ol unufoje en tribunalon, sed li neniam perdis la protekton de sia iama lernanto Marko Aŭrelio.
| Φαβωρίνος (80-160) | ||
|---|---|---|
 Priskribo pri la vivo de Favorino en la Vortaro pri Greka kaj Romia Biografioj kaj Mitologio.
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 80 en Arles, Francio | |
| Morto | 160 en Romo, Italio | |
| Lingvoj | antikva greka • latina vd | |
| Ŝtataneco | Roma regno  vd
| |
| Profesio | ||
| Okupo | filozofo verkisto poeto vd
| |
| Laborkampo | Filozofio vd
| |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Favorino de Arelate (hodiaŭ Arles en la sudo de Francio) vivis en la jaroj ĉirkaŭ 80-160 p.K. kaj estis fama sofisto kaj filozofo. Kvankam li estis gaŭlo, li majstris la grekan ĝis perfekteco, kio igis lin agnoskita kaj admirita oratoro.
Verŝajne en Marsejlo, li ricevis ĝisfundan gramatikan kaj retorikan edukadon, poste li iris al Romo, kie li havis la ŝancon aŭskulti la lecionojn de Diono de Prusio, kaj eble eĉ de Epikteto. Li ankaŭ vojaĝis al Grekio kaj amikiĝis kun Plutarko.
Dum sia restado en Ateno, li estis verŝajne la estro de filozofia lernejo, kaj lia neformala studento kaj granda amiko estis Herodo Atika. Estis al Herodo ke Favorino testamentis sian bibliotekon kaj sufiĉe originan sklavon nomitan Autolekytos, kiu estis hindo kiu distris ambaŭ sinjorojn ĉe festoj enmetante barbarismojn en la grekan lingvon.
Favorino estis memorita ĉefe pro la propraĵoj kiujn li havis. Nu, li estis dudirekta amiko. Filostrato diras ke li estis rimarkebla ĉar eĉ kiel maljunulo li havis neniun barbon sur sia vizaĝo kaj lia voĉo estis knarita kaj sonanta kiel tiu de eŭnukoj.
Tial, li estis ridindigita fare de siaj samtempuloj, kiel ekzemple Luciano aŭ Kasio Diono. Tamen tio ne malhelpis lin ĝui sian vivon kaj eĉ esti akuzita pri adulto de la prokonsulo.
La kredindeco de tiu ĉi akuzo tamen levas dubojn, ĉar oni suspektas, ke la inspiro ĉi tie povus esti la granda kontraŭulo de Favorino, Polemono de Laodiceo (90-144). En tiu tempo, Favorino ankaŭ rifuzis teni pastran pozicion kaj estis forigita fare de imperiestro Hadriano dum pluraj jaroj.
Li priskribis sin kiel homon de tri paradoksoj: kiel gaŭlo, li majstris la grekan, kiel eŭnuko li estis akuzita je diboĉo kaj vivas malgraŭ la konflikto kun la imperiestro.
Favorino estis alte rigardita kiel parolanto. Li popularigis tiam deklamadojn pri ne tre gravaj aferoj, ekzemple: "Defende de la banoj", "Pri la sorto", "Pri bagatelaj aferoj", "Laŭdo de la febro".
Li estis aŭskultata kun granda atento, tiel ke eĉ tiuj, kiuj ne konis la grekan lingvon, aŭskultis lin. Li ĝojis per la sonoro de sia voĉo, la esprimo de siaj okuloj kaj la ritmo de la vortoj.
La fino de liaj paroladoj elvokis apartan entuziasmon, kiam lia voĉo tiom modulis, ke li preskaŭ kantis. Nur tri el la retorikaj komponaĵoj de Favorino travivis al la niaj: "Parolado korinta", "Pri ekzilo" kaj "Pri la sorto".[1]
Vidu ankaŭ
redakti- Plutarko (46-100)
- Marko Kornelio Fronto (100-170)
- Herodo Atika (101-177)
- Aŭlo Gelio (125-180)
- Luciano (125-180)
- Galeno el Pergamo (129-216)
- Hadriano (76-138)
- Filostrato (170-250)
- Varino Favorino (1445-1537)