Malferma akva naĝado
Malferma akva naĝado estas naĝada disciplino kiu implikas naĝadon en malfermaj lokoj kiel maro, lagoj aŭ riveroj.
| Malferma akva naĝado | |
|---|---|
| |
 | |
| sporta fako | |
| naĝado • sporto • akvosporto • olimpika sporto | |
| Fakoj | |
| Kulminaj konkursoj | |
| Internacia federacio | |
| Rilataj paĝoj | |
| Kategorio:Sporto | |
Ekde antikvaj tempoj, malfermaj akvoj estas naĝataj de homoj, kaj pro neceso kaj por plezuro. La komenco de la moderna epoko de malferma akvonaĝado estas konsiderita kiel la 3-an de majo 1810, kiam Lord Byron naĝis plurajn kilometrojn por transiri la Dardanela Markolo de Eŭropo ĝis Azio. Naĝado ĉe Maniko (de), kiu postulis almenaŭ 32 kilometrojn kaj unue estis atingita en aŭgusto 1875 fare de la tiam 27-jaraĝa angla kapitano Matthew Webb, fiksis novan direkton en malferma akvonaĝado kiel sporto.
Ĉar Webb miskalkulis la maran staton kaj fluon, li kovris multe pli ol 70 kilometrojn kaj bezonis pli ol 21 horojn.
En la Somera Olimpiko 1896 la naĝantaj konkursoj okazis en la Golfo de Zea. La 6-an de aŭgusto 1926, Gertrude Ederle iĝis la unua virino se temas pri naĝi Manikon inter Kabo Gris-Nez kaj Dovero. Ĝi prenis ŝin 14 horojn kaj 32 minutojn, kio signifis ke ŝi atingis la cellinion pli ol du horojn pli frue ol la antaŭa vira mondĉampiono. La germana-dana ekvivalento, transirante la Fehmarnbelt (ĉ. 25 km) en la Balta Maro, estas ankaŭ parto de la longdistanca naĝado. Karl-Heinz Rauert de Fehmarn atingis la unuan sukcesan transiron de la Zono en julio 1939.
En 2000, la Olimpikoj inkluzivis la triatlonan konkurson por la unua fojo kun 1500 metroj da malferma akvonaĝado, kaj en 2008, la 10-km malferma akvokonkurso estis inkluzivita. La Internacia Federacio de Naĝado (FINA) inkluzivis tiaj okazaĵojn ekde 1992. La Monda Malferma Akva Naĝado-Ĉampionecoj (en) estis okazigita de 2000 ĝis 2010. Ekde 2007, la "10 km Open Water Swimming World Cup" estis okazigita en diversaj lokoj ĉirkaŭ la globo.
La populareco de malferma akvo kreskis en la lastaj jaroj kun la publikigo de furorlibroj kiel "Wild Swimming" de aŭtoroj Kate Rew kaj Daniel Start, kaj "Waterlogs" de Roger Deakin.
Okazaĵoj kiel ekzemple "The Midmar Mile" en Sudafriko, kaj "Great swim" en Britio, helpis krei kaj kreskigi intereson en malferma akvo.
Tiu sporta fako estas kutime pli postulema kaj postulas pli grandan fizikan penon ol naĝado en naĝejo ĉar naturaj akvokorpoj havas movojn foje tre fortajn eĉ por sperta naĝanto (fluoj, marfluo, kirloj, ondoj ktp.); same kiel la riskon suferi de atakoj de danĝeraj akvaj bestoj kiel ŝarkoj, murenoj, elektraj angiloj, meduzoj, piranjoj, krokodiloj ktp. Aldonante ĉi tiun faktoron al la longaj distancoj estas kio instigis ĝin ankaŭ nomi naĝanta maratono.
La Ĝibraltara Markolo estas unu el la plej oftaj defioj alfrontataj de naĝantoj kiuj faras longdistancajn naĝojn.
Temas pri vojaĝo kun kondiĉoj, kiuj igas ĝin speciala kompare kun aliaj samdistancaj vojaĝoj, la fluoj, la akvotemperaturo, la trairejo de cetacoj, ŝipoj, birdoj... igas la sekurecajn rimedojn specialaj.
La plej mallonga distanco de la Ĝibraltara Markolo de Punta de Oliveras (Hispanio) ĝis Punta Cires (Afriko) estas 14,4km, kvankam pro la karakterizaĵoj de la transiro kaj ĝiaj fortaj fluoj, oni povas naĝi inter 18,5 kaj 22k.
Subkategorioj
redaktiVidu ankaŭ
redaktiEksteraj ligiloj
redakti- Vidu ankaŭ en la Vikimedia Komunejo la kategorion Open water swimming – (Kolekto de bildoj kaj plurmediaj dosieroj)