Organdonaco
Organdonaco estas la ago preni organon aŭ histon de la korpo de unu persono al la korpo de alia persono, por transplanti ĝin en la korpon de la alia persono. Ĉi tiu organo nomiĝas grefto. Se la enplantaĵo estas sorbita de la korpo de la paciento, ĉi tio povas signife plibonigi la kvaliton de lia vivo, kaj en iuj kazoj eĉ savi lian vivon.
Organoj por transplantado venas de malsamaj fontoj: de vivanta persono aŭ mortinto, de besto (ekzemple: korvalvo de porko) kaj eĉ speciale faritaj artefaritaj organoj (ekzemple: artefarita koro).
Organdonaco implikas medicinajn, jurajn, etikajn kaj religiajn aferojn.
Organdonaco de vivanta persono redakti
Estas malmultaj organoj kiuj povas esti transplantitaj, kiel transplanto de renoj aŭ transplanto de hepato, kiuj povas esti alportitaj de vivanta donacanto. Ankaŭ, ekzistas transplanteblaj histoj kiuj povas esti alportitaj de vivanta organdonacanto kiel malsamaj specoj de sangaj vaskuloj kaj osta medolo.
Kiam la konsento de la organdonacanto estas akirita kontraŭ pago, tio estas konata kiel organkontrabandado. En multaj landoj la leĝo malpermesas ĉi tiun komercon, kvankam ekzistas disputo ĉu tiu malpermeso taŭgas. La reganta sinteno en la okcidenta mondo estas ke ne devus esti pago por organo-donaco ĉar homaj organoj ne estas varoj kaj por malhelpi ekspluaton de la malfacilaĵoj de la malriĉuloj kiuj akceptas donaci organojn ne pro libera volo sed pro financa malfacilaĵo. Aliflanke, oni asertas, ke permesi pagon por organoj pliigos la provizon de organoj kaj kontribuos al la bonfarto de la donacanto.
Donacado de organoj de mortinto redakti
La plej multaj el la organoj transplanteblaj, kiel la koro, pulmo kaj korneo, nun povas esti alportitaj nur de donacanto, kiu mortis pro cerba morto kaj kies koro ankoraŭ batas. Ĉi tio estas ĉar ne eblas vivi post donado de la organo (koro, pulmo) aŭ ĉar vivanto ne forlasos sian vidon por la profito de alia, kaj ĉar ne devus esti longa paŭzo en la agado de la organo. ĝis transplantado.
Plej multaj organoj povas esti donacitaj nur de sanaj forpasintaj personoj, do nur malpli ol 1 procento de la mortintoj rajtas donaci organojn. [1] El etika vidpunkto, estas akceptite, ke homo posedas sian korpon eĉ post sia morto, kaj tial estas malpermesite preni organojn el sia korpo sen lia konsento. Kiam oni ne scias, kiaj estis liaj deziroj, oni akceptas, ke oni devas akiri la konsenton de la parencoj de la mortinto. Multfoje estas malfacile akiri la konsenton de ĉiuj familianoj, ankaŭ ĉar la tempo por akiri ĉi tiun konsenton estas kelkaj horoj, ankaŭ ĉar kutime temas pri subita morto kaj ankaŭ pro religio kaj kredo. Tial, en multaj kazoj eĉ kiam ekzistas teknika ebleco transplanti organojn el la korpo de mortinta donacanto, la organoj ne estas donacitaj.
Unu el la solvoj al la problemo de la manko de konsento al donacoj estas dumviva subskribo pri konsento al organdonaco en kazo de morto. En multaj eŭropaj landoj, la leĝo supozas ke la mortinto deziras donaci siajn organojn, kaj la zde la familio estas postulata por malhelpi organdonacon. En Usono, homoj, kiuj dumvive konsentis pri organodonaco, iliaj organoj estas prenitaj eĉ se la familio kontraŭas. [1]. Laŭ statistika studo farita de Sheila Bird [2], se estas malpermesite preni organojn por donaco nur kiam ekzistas eksplicita malkonsento de la donacanto, eblas signife pligrandigi la amplekson de transplantaĵoj.
Referencoj redakti
- ↑ 1,0 1,1 Manko de organoj mortigas 30 usonanojn ĉiutage. Ĉu estas tempo pagi donacantojn?, Washington Post, la 20an de oktobro 2014
- ↑ https://www.bmj.com/content/340/bmj.c2188.full