Universitato de Wittenberg

Universitato de Wittenberg; Universität Wittenberg; Animo Mater Leucorea
moto	La domo de Lutero en Wittenberg
Informoj
fondodato	6-an de julio 1502
Situo
Geografia situo	51° 51′ 53″ N, 12° 39′ 1″ O (mapo)51.86472212.650278Koordinatoj: 51° 51′ 53″ N, 12° 39′ 1″ O (mapo)
urbo	Wittenberg
Diversaĵoj
retejo	Oficiala retejo
	Universitato de Wittenberg; Universität Wittenberg; Animo Mater Leucorea
	v • d • r

La Universitato de Vitenbergo, en Vitenbergo (germane Wittenberg), ankaŭ nomata Animo Mater Leucorea, ricevis imperian aprobon de la reĝo Maksimiliano la 1-a la 6-an de julio 1502 kaj malfermis siajn pordojn la 18-an de oktobro 1502, instigita de Frederiko la 3-a, princo-elektisto de Saksio, nomata "Frederiko la Saĝa".

Sub la influo de Filipo Melanktono, kaj fundamentita de Marteno Lutero, la universitato fariĝis centro de la Protestanta Reformacio, kiu eĉ enkorporigis la domon de Lutero, en Wittenberg, konata kiel "Lutherhaus", kiel parton de la universitata kampo.

La 12-an de aprilo 1817 la Universitato de Wittenberg fandiĝis kun la Universitato de Halle formante la nunan universitaton kies nomo estas Universitato Marteno Lutero de Wittenberg-Halle.

Famaj universitatanojRedakti

Marteno Lutero
(1483-1546)
Andreas Bodenstein
(1486-1541)
Bartholomäus Bernhardi
(1487-1551)
Johannes Agricola
(1494-1566)
Johann Forster
(1496-1558)
Filipo Melanktono
(1497-1560)

Martin Pollich (1455-1513), rektoro, profesoro pri teologio kaj kunfondinto
Andreas Bodenstein (1480–1541) reformisto
Martin Luther (1483–1546) Patro de la Protestanta Reformo
Gregor Brück (1483–1557) kanceliero de Saksio
Arnold Burenius (1485-1566)
Bartholomäus Bernhardi (1487–1551) teologo
Matthäus Aurogallus (1488-1560) hebreisto kaj biblia tradukisto
Johannes Agricola (1494–1566) teologo kaj reformisto
Johann Forster (1495–1558) teologo
Philipp Melanchthon (1497–1560) reformisto
Erasmus Alber (1498–1553) teologo
Lucas Lossius (1508-1582) teologo k himnologo
Mikael Agricola (1509–1557) finna teologo kaj reformisto
Christian Brück (1516–1567) kanceliero de Saksio
Maximilian Mörlin (1516–1584) evangelia teologo kaj reformisto
Johannes Aurifaber (Vratislaviensis) (1517–1568) teologo kaj reformisto
Ulrich von Mordeisen (1519–1572) juristo, rektoro, ŝtatestro kaj diplomato
Johannes Aurifaber (Vimariensis) (1519–1575) teologo
Johann Hermann (1527–1605) kuracisto
Salomon Alberti (1540–1600) kuracisto
Petrus Albinus (1543–1598) poeto kaj historiisto
Johann Arndt (155–1621) teologo
Salomon Gesner (1556–1605) teologo
Friedrich Taubmann (1565–1613) filologo, rektoro
August Buchner (1591–1661) filologo, rektoro
Josephus Adjutus (1602–1668) teologo kaj orientalisto
Johann Michael Dilherr (1604–1669) teologo kaj filologo
Paul Gerhardt (1607–1676) teologo kaj himno-komponisto
Zacharias Lund (1608–1667) poeto
Samuel von Butschky (1612–1678) poeto kaj verkisto
Christian Brehme (1613–1667) poeto, Magistratestro de Dresden
Johann Klaj (1616–1656) pastorala poeto
Johann Andreas Quenstedt (1617–1688) teologo
Caspar Ziegler (1621–1690) juristo, poeto kaj komponisto
David Schirmer (1623–1686) poeto
Enoch Gläser (1628–1668) juristo kaj poeto
Balthasar Kindermann (1636–1706) dramverkisto
Heinrich Mühlpfort (1639–1681) baroka poeto
Christoph Kormart (1644–1701) romanverkisto
Georg Wilhelm Kirchmaier (1673–1759) filozofo kaj retorikulo
Augustin Leyser (1683–1752) juristo
Abraham Vater (1684–1751) kuracisto kaj filozofo
Johann Matthias Hase (1684–1742) matematikisto kaj kartografo
Nikolaus Ludwig von Zinzendorf (1700–1760) religiulo kaj socia reformisto
Anton Wilhelm Amo (1700–1754) filozofo la unua nigra afrika studento en Germanio
Georg Rudolf Böhmer (1723–1803) kuracisto kaj botanikisto
Philipp von Westphalen (1723–1792) konsilisto kaj kunlaboranto de duko Ferdinando de Brunsvigo-Wolfenbüttel (1721-1792)^[1]
August Apel (1771–1816) juristo kaj verkisto
Novalis aŭ Georg von Hardenberg (1772-1801) poeto
Heinrich Leonhard Heubner (1780–1853) teologo