Armenoj en Turkio
Armenoj en Turkio (turke: Türkiye Ermenileri; armene: Թուրքահայեր, ankaŭ Թրքահայեր, "turkaj armenoj"), estas unu el la indiĝenaj popoloj de Turkio, kiu havas ĉirkaŭkalkulitan loĝantaron de 50.000 al 70.000, malpli ol 1 miliono aŭ 2 milionoj da armenoj en la jaro 1914. Hodiaŭ la plej forta plimulto de turkaj armenoj koncentriĝas en Istanbulo. Ili subtenas siajn proprajn ĵurnalojn, preĝejojn kaj lernejojn, kaj la plimulto apartenas al la Armena Apostola Eklezio kaj malplimulto de armenoj en Turkio apartenas al la Armena Katolika Eklezio kaj al la Armena Evangelia Eklezio.
| Armenoj en Turkio | |
|---|---|
| nacia malplimulto | |
| etna komunumo | |
| Ŝtatoj kun signifa populacio | |
Ĝis la Armena genocido de 1915, la plej granda parto de la armena loĝantaro de Turkio (tiam la Otomana Imperio) vivis en la orientaj regionoj, kiujn la armenoj nomas Okcidenta Armenio (proksimume egalrilatante al la moderna Orienta Anatolia Regiono)[1].
Historio redakti
Armenoj loĝantaj en Turkio hodiaŭ estas restaĵo de tio, kio iam estis multe pli granda komunumo, kiu ekzistis dum miloj da jaroj, multe antaŭ la estiĝo de la Sultanlando Rum. Taksoj por la nombro de armenaj civitanoj de la Otomana Imperio en la jardeko antaŭ la unua mondmilito varias inter 1,3 (oficialaj otomanaj datumoj) kaj 3 milionoj (sendependaj taksoj).
Kiam Konstantinopolo finfine fariĝis parto de la Otomana Imperio, la sultano donis financan subtenon al la Armena Apostola Eklezio, kaj tiel ĝi povis konstrui preĝejojn en la urbo, kio antaŭ tio la bizancanoj rifuzis, ĉar ili rigardis la eklezion kiel herezan. Armenoj en la Otomana Imperio estis rigarditaj kiel aparta milio, kaj ricevis la statuson de duaklasaj civitanoj, sed kutime ne estis mistraktitaj ĝis poste en la historio de la imperio. Multaj armenoj akiris signifajn poziciojn en la imperio en profesioj kiel bankado, en kiuj ili preskaŭ havis monopolon. La plej malnova turka kompanio, Zilĝjan, estis fondita de armeno[2].
Antaŭ la fino de la 1920-aj jaroj, nur ŝpruco de nekonvertitaj armenoj forlasitaj en Turkio estis disa malabunde tra la tuta lando, kun la sola armena loĝantaro restanta en Istanbulo kaj ĝiaj ĉirkaŭaĵoj, Diyarbakir kaj Malatya, kun tiuj plejparte malaperantaj pro la milito inter la Kurdistana Laborista Partio kaj Turkio akcelante ilian migradon al Istanbulo. Dum la starigo de la Respubliko Turkio, la provinco Hatay estis parto de Sirio, kaj tial tiu areo ankoraŭ havas iujn establitajn kaj oficiale agnoskitajn armenajn komunumojn[3] .
Politiko redakti
La armenoj en Turkio kutimis aktivi en turka politiko. La turka-armena Sarkis "Aghparik" Ĉerkezjan kaj Aram Pehlivanjan (kromnomo: Ahmet Saydan) ludis pivotan rolon en la fondo de la Komunista Partio de Turkio. Ankaŭ en multaj aliaj turkaj politikaj partioj estis armenaj aktivuloj. En 2015, tri turk-armenaj, Garo Paylan (Popola Demokrata Partio), Markar Esajan (Partio Justeco kaj Disvolviĝo), kaj Selina Özuzun Doğan (Respublikana Popola Partio), estis elektitaj, kaj fariĝis la unuaj armenoj elektitaj kiel Membroj de Parlamento al la Granda Nacia Asembleo de Turkio ekde 1961[4].
Hrant Dink, la turka-armena ĵurnalisto, verkisto kaj politika aktivulo, kaj la ĉefredaktoro kaj eldonisto de Agos kreis pozicion per kiu li kritikis kaj diskonigis la ideojn kaj aspirojn de la armena komunumo en Turkio ne nur por turkaj armenoj sed por multaj armenoj tutmonde. Lia gazeto Agos ludis gravan rolon en prezentado de armenaj historiaj plendoj per publikigado de artikoloj kaj opinioj en la turka lingvo adresitaj al la turka publika opinio. Lia murdo antaŭ lia gazetejo la 19-an de januaro 2007 fariĝis okazo por esprimo de nacia malĝojo tra Turkio kaj amasiĝo de granda subteno por la zorgoj de la armena komunumo en Turkio fare de la ĝenerala turka publiko[5].
Dink estis plej konata pro pledado de turka-armena repaciĝo kaj homaj kaj minoritataj rajtoj en Turkio; li ofte kritikis kaj la rifuzon de Turkio de la Armena genocido, kaj de la kampanjon de la armena diasporo por ĝia internacia agnosko. Dink estis procesita tri fojojn pro kalumniado kontraŭ turkaj valoroj, ricevante multajn mortminacojn de turkaj naciistoj. Dum lia entombigo, cent mil funebrantoj marŝis por protesti kontraŭ la murdo, kantante "Ni ĉiuj estas armenoj" kaj "Ni ĉiuj estas Hrant Dink". Kritiko de Artikolo 301 fariĝis pli kaj pli laŭta post lia morto, kaŭzante parlamentajn proponojn pri nuligo de la leĝo[6].
Religio redakti
Religia aparteno redakti
Praktike ĉiuj armenoj oficiale registritaj kiel parto de la armena malplimulto estas kristanoj, kaj estas aŭ apostolaj armenoj, katolikaj aŭ malpli ofte protestantaj armenoj.
Armena Patriarkejo de Konstantinopolo redakti
La Armena Patriarkejo de Istanbulo oficial de Konstantinopolo, estas, ekde 1461, la religia estro de la armena komunumo en Turkio. La Armena Patriarkejo de Konstantinopolo pli frue praktikis tre signifan politikan rolon kaj hodiaŭ ankoraŭ praktikas spiritan aŭtoritaton, kiu tre konsideras respekton inter ortodoksaj eklezioj. La Armena Patriarkejo de Konstantinopolo agnoskas la superecon de la Supera Patriarko kaj Katolikoso de Ĉiuj Armenoj, en la spirita kaj administra sidejo de la Armena Eklezio, la Patrina Seĝo de Sankta Eĉmiadzin, Vagharŝapat, Respubliko Armenio, en aferoj, kiuj rilatas al la tutmonda armena eklezio. En lokaj aferoj, la Patriarka Seĝo estas aŭtonoma[7].
Armena Katolika Arkidiocezo de Konstantinopolo redakti
La Armena Katolika Arkidiocezo de Konstantinopolo havas sian sidejon en Istanbulo kaj en 2008 raportis 3.650 anojn.
Armenaj Eklezioj en Turkio redakti
Turkio havas centojn da armenaj preĝejoj, tamen kies plimulto estas aŭ en ruinoj aŭ estas uzataj por aliaj celoj. Armenaj preĝejoj ankoraŭ aktive apartenas al diversaj konfesioj, ĉefe armenaj apostolaj, sed ankaŭ armenaj katolikaj kaj armenaj evangeliaj protestantoj.
Edukado redakti
La armena komunumo de Turkio alfrontas edukajn problemojn pro la konstante malkreskanta nombro de studentoj ĉiun lernejan jaron kaj mankon de financado. La nombro de armenaj lernejoj malpliiĝas jaron post jaro. Ĉi tiu nombro falis de 47 al 17 hodiaŭ kun nuntempe 3.000 armenaj studentoj, malpli ol 6.000 armenaj studentoj en 1981. Lernejoj estas infanĝardenoj ĝis 12a grado (K-12), infanĝardeno ĝis 8a grado (K-8) aŭ 9a grado ĝis la 12a (9-12). Ermeni İlköğretim Okulu signifas "armena bazlernejo + mezlernejo". Ermeni Lisesi signifas "armena mezlernejo". La armenaj lernejoj uzas la plenan turkan instruplanon krom armenaj temoj, ĉefe armenaj lingvo, literaturo kaj religio[8].
En septembro 2011, la turka registaro agnoskis la rajton de enmigrintaj familioj el Armenio sendi siajn infanojn al lernejoj de la armena komunumo de Turkio. Ĉi tiu movado rezultis de lobiado de vicpatriarko Aram Ateşyan, laŭ kiu tiutempe estis ĉirkaŭ 1.000 infanoj de armenaj enmigrintoj en Turkio. Tamen, ĉar ili ne estas turkaj civitanoj, fine de la lerneja periodo ili ne ricevas diplomojn.
Lingvo redakti
La plimulto de la armenoj en Turkio parolas la turkan. Nur ĉirkaŭ 18% el ili scipovas paroli la armenan, kaj la plej granda parto de tiu nombro estas dulingva, iuj kun la armena kiel unua lingvo, kaj aliaj lernas ĝin kiel dua lingvo.
Okcident-armena lingvo redakti
La okcident-armena lingvo (armene: Արեւմտահայերէն prononcita Arevmedahajeren ) estas unu el la du modernaj dialektoj de la moderna armena lingvo.
La okcident-armena dialekto estis disvolvita komence de la 19-a jarcento, surbaze de la armena dialekto de la armenoj en Istanbulo, por anstataŭigi multajn el la armenaj dialektoj parolataj tra Turkio.
Ĝi estis vaste adoptita en literatura armena verkado kaj en armenaj amaskomunikiloj publikigitaj en la Otomana Imperio, same kiel grandaj partoj de la Armena Diasporo kaj en moderna Turkio. Parte pro tio, Istanbulo vere fariĝis la kultura kaj literatura centro de la okcidentaj armenoj en la 19-a kaj frua 20-a jarcento.
Okcident-armena lingvo estas la lingvo parolata de preskaŭ la tuta historia armena diasporo. La sola diaspora komunumo, kiu uzas orientan armenan, estas la irana armena komunumo, aŭ tiuj, kiuj enmigris el Armenio. Tamen, okcident-armena estas la ĉefa dialekto de la armenoj kiuj loĝas en Ameriko, Eŭropo (krom tiuj en Rusio) kaj la plej granda parto de la Proksima Oriento (krom en Irano, Kartvelio kaj Armenio). Okcident-armena estas la ĉefa lingvo de la diasporo ĉar la granda plimulto de la armena diasporo en ĉiuj ĉi regionoj (Eŭropo, Ameriko, Mezoriento) estis formita en la 19-a kaj frua 20-a jarcento de armenaj loĝantaroj de la Otomana Imperio, kie la armena estis historie parolata.
Tamen, la okcidenta armena lingvo ankoraŭ estas parolata de malgranda malplimulto de la nuna armena komunumo en Turkio. Tamen nur 18 procentoj de la armena komunumo parolas okcidentan armenan, dum 82 procento de la armena komunumo parolas la turkan. Ĉi tiu procento estas eĉ pli malalta inter junuloj, el kiuj nur 8 procento parolas okcidentan armenan kaj 92 procento parolas turkan. La turka anstataŭas okcidentan armenan kiel gepatran lingvon, kaj Unesko aldonis la okcidentan armenan en sia ĉiujara "Atlaso de la mondaj lingvoj en danĝero" kie la okcidenta armena lingvo en Turkio estas difinita kiel sendube endanĝerigita lingvo .
La okcidenta armena lingvo estas tre diferenca laŭ gramatiko, prononco kaj literumo de la orienta armena lingvo parolata en Armenio, Irano, Kartvelio kaj Rusio, kvankam ambaŭ estas reciproke kompreneblaj ĝis certa grado. Okcident-armena ankoraŭ konservas la klasikan armenan ortografion konatan kiel maŝtoca literumo, dum orienta armena lingvon adoptis reformitan literumon en la 1920-aj jaroj (orienta armena en Irano ne adoptis ĉi tiun reformon tiam).
Armen-turka redakti
Ekde la frua 18-a jarcento ĝis ĉirkaŭ 1950, kaj dum preskaŭ 250 jaroj, pli ol 2000 libroj estis presitaj en la turka lingvo per literoj de la armena alfabeto. Ĉi tio estas populare konata kiel armen-turka.
La armen-turka ne nur estis uzata de armenoj, sed ankaŭ multaj ne-armenaj elituloj (inkluzive la otomanajn turkajn intelektulojn) povis legi la armenalfabetajn turklingvajn tekstojn.
La armena alfabeto ankaŭ estis uzata kune kun la araba alfabeto en oficialaj dokumentoj de la Otomana Imperio, verkitaj en otomana turka lingvo. Ekzemple, la Halepa eldono de la oficiala gazeto de la Otomana Imperio, nomata "Frat" (turke kaj arabe por la Eŭfrato) enhavis turkan sekcion de leĝoj presitaj en armena alfabeto.
Ankaŭ tre rimarkinde, la unua romano verkita en la Otomana Imperio estis Akabi Hikayesi en 1851, verkita de armena ŝtatisto, ĵurnalisto kaj romanverkisto Vartan Paŝao (Hovsep Vartanjan) en otomana turka lingvo, estis publikigita uzante armenan alfabeton. Akabi Hikayesi prezentis neeblan amrakonton inter du junuloj venantaj el du malsamaj komunumoj inter malamikeco kaj malfeliĉo.
Granda kolekto de armen-turkaj tekstoj troveblis en kristana armena kultado ĝis la malfruaj 1950-aj jaroj. La Biblio uzita de multaj armenoj en la Otomana Imperio estis ne nur la Bibliaj versioj presitaj en la armena, sed ankaŭ kelkfoje la tradukitaj turklingvaj Biblioj uzantaj la armenan alfabeton. Uzado daŭris en armenaj preĝejaj kunvenoj speciale por tiuj, kiuj estis turklingvaj anstataŭ armenlingvaj armenoj. Multaj el la kristanaj spiritaj kantoj uzataj en iuj armenaj preĝejoj estis ankaŭ en armen-turkaj.
Kulturo redakti
Muziko redakti
La tutturka Kardeş Türküler kultura kaj muzika formado, krom plenumi riĉan elekton de turkaj, kurdaj, kartvelaj, arabaj kaj ciganaj muzikaj nombroj, ankaŭ inkluzivas kelkajn belajn interpretojn de armena tradicia muziko en sia repertuaro. Ĝi donis plenvenditajn koncertojn en Armenio kadre de la Turka-Armena Kultura Programo, kiu ebliĝis per subteno de USAID .
La koruso "Sajat-Nova" estis fondita en 1971 sub la sponsorado de la preĝejo Sankta Infano de Istanbulo kaj prezentas tradiciajn armenajn kantojn kaj studas kaj interpretas armenan popolmuzikon.
En klasika opera muziko kaj teatro, Toto Karaca estis ĉefa figuro sur la scenejo. En la popola tradicio, la efiko de Udi Hrant Kenkulian kiel legenda ludanto de al-udo estas nediskutebla.
En nuntempa muziko, Arto Tunçboyacıyan kaj lia frato la forpasinta Onno Tunç estas du veraj ĵazistoj, komponistoj kaj aranĝistoj. La turka rok-artisto Yaşar Kurt deklaris, ke li estas de etna armena deveno. Alia fama armena rokmuzikisto estas Hayko Cepkin. Hayko Tataryan ankaŭ estas konata por kanti en la turka, armena kaj greka lingvoj, same kiel lia filo Alex Tataryan. Tre lastatempe la turka-armena kantistino Sibil Pektorosoğlu (pli konata per sia mononimo Sibil) populariĝis gajnante muzikajn premiojn en armenaj festivaloj pro ŝiaj registradoj.
Kino kaj aktorado redakti
En filmaktorado, menciindas Vahi Öz, kiu aperis en sennombraj filmoj de la 1940-aj jaroj ĝis la fino de la 1960-aj jaroj, Sami Hazinses (vera nomo Samuel Agop Uluçyan), kiu aperis en dekoj da turkaj filmoj de la 1950-aj jaroj ĝis la 1990-aj jaroj kaj Nubar Terziyan kiu aperis en pli ol 400 filmoj. Kinoaktoro kaj reĝisoro Kenan Pars (reala nomo Kirkor Cezveciyan) kaj teatra kaj filmaktorino Irma Felekyan (alinome Toto Karaca), kiu estis patrino de Cem Karaca.
Fotado redakti
En fotado Ara Güler estas fama fotoĵurnalisto de armena deveno, kromnomita "la Okulo de Istanbulo" aŭ "la Fotisto de Istanbulo".
Literaturo redakti
Turkaj armenaj romanverkistoj, poetoj, eseistoj kaj literaturaj recenzistoj daŭre ludas gravegan rolon precipe en la literatura sceno de la armena diasporo, kun kvalitaj verkoj en okcidenta armena lingvo.
Robert Haddedjian ĉefredaktoro de la gazeto Marmara aperinta en Istanbulo restas pivota figuro en la literatura kritika sceno. Zareh Yaldizciyan (1923-2007), pli konata per sia plumnomo Zahrad estis fama okcident-armena poeto.
Referencoj redakti
- ↑ /gen_bib1.html Extensive bibliography by University of Michigan on the Armenian Genocide
- ↑ "Armenian Elements in the Beliefs of the Kizilbash Kurds", 27an de aprilo 2013. Kontrolita 28an de aprilo 2013.
- ↑ "Tunceli'nin yüzde 90'ı dönme Ermeni'dir", 27an de aprilo 2013. Kontrolita 28an de aprilo 2013. (turke)
- ↑ Armenian Observers in Turkey’s Parliamentary Election The Armenian Weekly, 9 June 2015, reached on June 9, 2015 Archived copy. Arkivita el la originalo je 2016-03-28. Alirita 2015-06-09.
- ↑ A. Davis, Leslie. (1990) Blair, Susan K.: The slaughterhouse province: an American diplomat's report on the Armenian genocide, 1915–1917, 2‑a eldono, New Rochelle, New York: A.D. Caratzas. ISBN 9780892414581.
- ↑ "Mihran Gultekin: Dersim Armenians Re-Discovering Their Ancestral Roots", 7an de februaro 2011. Kontrolita 30an de decembro 2012.
- ↑ Adamhasan, Ali, "Dersimin Nobel adayları...", 5an de decembro 2011. Kontrolita 20an de oktobro 2013. (turke) Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2013-01-16. Alirita 2020-10-21.
- ↑ "Dersim Armenians back to their roots", 7an de februaro 2011. Kontrolita 31 December 2012.