Okamoto Joŝicugu

OKAMOTO Joŝicugu (alia transskribo Okamoto Yoshitsugu; naskiĝis la 3-an de marto 1900 en distrikto Ayama-gun, gubernio Mie, mortis la 13-an de marto 1956), estis japana instruisto en kolegio, ĉefsekretario de Japana Esperanto-Instituto de 1933, kaj Esperantologo kaj Esperanto-vortaristo.

Okamoto Joŝicugu
Persona informo
Naskiĝo	3-an de marto 1900 (1900-03-03)
Morto	13-an de marto 1956 (1956-03-13) (56-jaraĝa)
Lingvoj	Esperanto
Ŝtataneco	Japanio Japana Imperio (–1947)
Okupo
Okupo	esperantisto

Esperanta agado

Okamoto esperantistiĝis en 1919, estante studento de tria nacia kolegio en Kioto. De 1926 ĝis 1929 kaj de 1933 ĝis minimume 1934 li estis redaktoro de La Revuo Orienta. En 1930 li kun Kawasaki Naokazu eldonis la gazeton ’Esperantologio’ (en la japana). Li verkis detalan ’Fonetika Studo de Esperanto’ (en la japana) en 1925. Li tradukis el ”Koĵiki“ japanajn mitojn, plej malnova historio de Japanujo, kompilita en la VIII-a jarcentoj, aperintaj en La Revuo Orienta, aŭgusto, septembro 1925, kaj aprilo, septembro 1926.

Li estis membro de la Lingva Komitato de 1933. Lia edzino Aiko Okamoto helpegis lin en Esperanto-verkado.

Vortara kaj terminara agado

Lia Nova Vortaro Esperanto-Japana de 1926 fariĝis tre populara kaj jam en 1934 eliris laŭ Enciklopedio de Esperanto "pli ol 42 eldonoj" (!?). Lia alidirekta Nova Vortaro Japana-Esperanto aperis en 1934 (2-a eldono 1935) kun ĉ. 70 000 kapvortoj. La 2-a eldono inkluzivas suplementon de ĉ. 6 500 personaj kaj geografiaj nomoj, kio tiuepoke estis neordinara kaj ekzemple ne jam ekzistis en Plena Vortaro (PV, 1930, 1933). Ĝi fariĝis bazo por la propraj nomoj en Dictionnaire pratique redaktita de Edmond Dazun, de 1959.

Okamoto ankaŭ estis ano de ”Hermesa Rondeto” (farmaciista Esperanto-grupo) kaj kunlaboris por ”Seslingva Vortareto de Medikamentoj laŭ Japana Farmakopeo“, terminaro Esperanta-latina-japana-germana-angla-franca, kiu aperis en Tokio ĉe la eldonejo Nankodo en 1930 (174 p.).

Nova vortaro Esperanto-japana

Laŭ la enkonduko de Kawasaki Naokazu al la eldono de 1963, Okamoto prenis la bazan vortotrezoron el la vortaroj de Grosjean-Maupin (franca), Millidge (angla) kaj Bennemann (germana). En 1933 li suplementis ĝin, ĉerpante el Plena Vortaro, Parnasa Gvidlibro kaj la reviziita Edinburga poŝvortaro.

Daŭran pligrandigon de la vortaro la frua morto en aĝo de nur 56 jaroj malhelpis. Ĝin transprenis Nukina Yoshitaka, Miyamoto Masao kaj Kawasaki Naokazu, kiuj aldonis ĉiujn radikojn el la ”Grand Dictionnaire Espéranto-Français” de Waringhien (1957).

Jen la eldona historio de la vortaro:

• 1926: Nova vortaro Esperanto-japana – Syinsen esu wa jiten. Tokio: Japana Esperanto-Instituto, 1926, 252 p. 13x9 cm.
• 1930: Posta eld. 1930, 7, [1], 228, 25, 9 p. 12x8 cm
• 1933: Suplemento
• 1935: Reviziita kaj plilarĝita eldono: Tokio: Japana Esperanto-Instituto, 1935
• 1946: Posta eld.: Akcia Komitato por Fervojaj Lernolibroj, 1946, 8, 228, 34, 4, 30 p. 13x9 cm
• 1950: Posta eld. Tokio: Japana Esperanto-Instituto, 1950
• 1963: Rev. kaj plilarĝita eld.: reviziis Nukina Yoshitaka; Miyamoto Masao; Kawasaki Naokazu. Nihon Esuperanto Gakkai, 1963, 14, 380, [1] p. 15x10 cm
• 1989: 16a eld. 1989, 399 p. 16 cm

Nova Vortaro Japana-Esperanta

• 1934: Nova Vortaro Japana-Esperanta - Syinsen wa esu jiten. Tokio: Japana Esperanto-Instituto, [1934], xxii, 802, [4] p. 27x19 cm
• 1935: 2a eld. 1935 [1], XXII, 802, [4] p. 16x8 cm

Verkoj

• Fonetika Studo de Esperanto. 1925.
• Nova Vortaro Japana-Esperanta. Eldonis Japana Esperanto-Instituto, Tokio, 1935, 824 pp.,1935 .

Recenzoj

Pri Fonetika Studo de Esperanto

	„ La verko traktas pri la prononco de Esperantaj literoj, precipe pri sonoj nekutimaj por japanoj, silabado, intonado, asimilado, kaj akcento. La akcento de Esperanto malsamas tiun de la japana, ĉar japano plialtigas la akcentitan silabon, kaj ne plifortigas. ” — La Brita Esperantisto - Numero 249, Decembro (1925)

---

Pri Nova Vortaro Japana-Esperanta

„ Jen sendube la plej ampleksa vortaro nacilingva-Esperanta iam eldonita. Ĝi enhavas 110,000 liniojn, kaj tradukas 70,000 japanajn vortojn, inkluzive de la plej oftaj teknikaj terminoj. Ĝi enhavas ankaŭ 6,500 proprajn nomojn. Tabelo de enhavo: Antaŭparolo ; Historio, principoj, kaj metodo de kompilado ; Generalaj rimarkoj, Vortaro ; Nomoj personaj kaj geografiaj, kun aparta listo de nomoj japanaj, ĉinaj, kaj manĉuaj; Konstelacioj, Diferencoj inter la lingvoj Esperanta kaj japana; Artikoloj pri la vorto la, majuskloj, punktado, mallongigoj kaj unuoj naciaj kaj internaciaj ; Frazaro. La verko estis unue eldonita en granda formato (ekzemplero de la volumego estas videbla en la B.E.A. Biblioteko), kaj poste fotografe malgrandigita: la nuna lede bindita volumo facile eniras la poŝon. Ne povante kritiki la vortaron rilate la japanan lingvon, ni nur povas diri, ke ĝi ŝajnas ĉiuflanke bonega. Ni deziras al la volumo rapidan disvendon, kaj ne dubas, ke ĝi multe kontribuos al la disvastiĝo de nia lingvo en Japanujo. Alilandanoj povas ĝin rigardi kun admiro, kaj kun sopiro iam posedi simile bonan en sia propra lingvo. ” — La Brita Esperantisto - Numero 364, Aŭgusto (1935)

Fontoj

• Ĉi tiu artikolo baziĝas (parte aŭ tute) sur la artikolo Okamoto el la Enciklopedio de Esperanto.

Eksteraj ligiloj

• Artikolo pri Okamoto en La Espero, julio–aŭgusto 1956
• Libroj de kaj pri Okamoto Joŝicugu en la Kolekto por Planlingvoj kaj Esperantomuzeo
• Artikoloj Arkivigite je 2008-05-09 per la retarkivo Wayback Machine de kaj pri Okamoto Joŝicugu en Elektronika Bibliografio de Esperantaj Artikoloj (EBEA)
• Japanaj vortaroj (arkiva kopio) en Ockey, Edward; Sutton, Geoffrey. Bibliografio de Vortaroj kaj Terminaroj en Esperanto 1887-2002. Rotterdam: Universala Esperanto-Asocio 2003.