António Egas Moniz

António Caetano de Abreu Freire Egas Moniz estis portugala psikiatro kaj nervoĥirurgio. Li naskiĝis en Avanca (Estarreja, Distrikto Aveiro) la 29an de Novembro 1874 kaj mortis en Lisbono la 13an de Decembro 1955. La doktoro António Egas Moniz estis la inventisto de la lobotomio kaj de la angiografio.

António Egas Moniz
Nobel-premiito
Persona informo
António Caetano de Abreu Freire Egas Moniz
Naskonomo	António Caetano de Abreu Freire de Resende
Naskiĝo	29-an de novembro 1874 (1874-11-29) en Avanca
Morto	13-an de decembro 1955 (1955-12-13) (81-jaraĝa) en Lisbono
Lingvoj	portugala vd
Ŝtataneco	Portugalio Reĝlando Portugalio vd
Alma mater	Universitato de Koimbro Universitato de Lisbono vd
Profesio
Okupo	politikisto universitata instruisto psikiatro neŭrologo neŭrokirurgo neŭrosciencisto kuracisto diplomato vd
Laborkampo	Neŭrologio vd
Postenoj Postenoj ambasadoro Ministro pri Eksteraj Aferoj de Portugalio vd
Honorigoj Honorigoj (1949)  Nobel-premio pri fiziologio aŭ medicino (3-a de marto 1945)  Grand Cross of the Military Order of Saint James of the Sword (en) (5-a de oktobro 1928)  Grand Cross of the Order of Merit of Portugal (en) vd
Membrecoj Membrecoj Akademio Nacia de Scienco de la Kvardeko Akademio Nacia de Medicino vd
vd	Fonto: Vikidatumoj

Kvankam en la 1930 oni konsideris lin kandidato al Nobel-premio pro sia invento de la angiografio, nur en 1949 estis kiam Moniz ricevis la Nobel-premion pri medicino (estis la unua portugalo kiu atingis Nobel-premion) kun la svisa neŭrologo Walter Rudolf Hess, pro alia kontribuo: nome "pro la malkovro de la teŭrapeta valoro de la lobotomio en determinitaj psikozoj". La Banko de Portugalio rememorigis tiun okazon per dediĉo de la eldono de monbileto de 10 000 eskudoj la 12an de Januaro 1989.

Moniz sur monbileto de 1989 de eskudoj.

Li tenis akademiajn postenojn, verkis multajn medicinajn artikolojn kaj ankaŭ servis en kelkaj parlamentaj kaj diplomatiaj postenoj por la portugala registaro. En 1911 li iĝis profesoro pri neŭrologio en Lisbono ĝis sia retiriĝo en 1944.

En 1938 (kiam li estis 63-jaraĝa), psikiatra paciento kiun li zorgis pafis al li ok fojojn, kaj lasis lin paralizulo por la cetero de sia vivo.