Luciano Berio
Luciano BERIO (naskiĝis la 24-an de oktobro 1925 en Oneglia [nun Imperia], Italio; mortis la 27-an de majo 2003 en Romo, Italio) estis itala komponisto. Li estas notita pro lia eksperimenta verko (precipe lia 1968-9 komponaĵo Sinfonia [esperante Simfonio] por voĉoj kaj orkestro) kaj lia vojmontra verko kun elektronika muziko.
| Luciano Berio | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 24-an de oktobro 1925 en Imperio |
| Morto | 27-an de majo 2003 (77-jaraĝa) en Romo |
| Lingvoj | itala |
| Ŝtataneco | Italio (1946–2003) Reĝlando Italio (1925–1946) 
|
| Alma mater | Milana Konservatorio
|
| Familio | |
| Edz(in)o | Cathy Berberian (en) 
|
| Okupo | |
| Okupo | komponisto de klasika muziko universitata instruisto pianisto muzikisto muzikinstruisto dirigento pedagogo komponisto
|
| Verkoj | Sequenza Sinfonia |
| TTT | |
| Retejo | http://www.lucianoberio.org |
Vivo
redaktiBERIO naskiĝis kaj elkreskis en kampara Italio, la filo kaj nepo de orgenistoj kaj komponistoj. Pro tio, li ricevis bonan kaj fundan trejnado hejme. Dum lia juneco, li estis lerta pianisto, sed vundo al la dekstra mano, ke li ricevis dum lia unua tago de milita trejnado, finis lian prezentan karieron. Do, li koncentris en komponaĵo, kaj BERIO iĝis unu de la plej fekundaj komponistoj de la malfrua 20-a jarcento.
Li unue studis al la Milana Konservatorio kun Giulio Cesare Paribeni kaj Giorgio Federico Ghedini, kaj tie li ricevis lian unuan sperton kun samepoka muziko. Unue, li perceptis, ke ĉi tia muziko estas konfuza (speciale Pierrot lunaire [Lunfrapita Pieroto] fare de Arnold Schönberg), sed li rapide lernis samepokajn muzikteorion kaj komponteknikojn kun la komponisto Giorgio GHEDINI, precipe instrumentadan teorion.
En 1951, Berio iris Usonon studi kun Luigi Dallapiccola en Tanglewood. Sekve viziti Somerkursojn de Darmstadt renkontante Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen, György Ligeti e Mauricio Kagel. En 1955 fondis en Milano la Studio di fonologia musicale Rai di Milano, plano pro disvastio elektronikomuziko. Ĉi tie invitas multaj komponistoj, kiel Henri Pousseur kaj John Cage. Fondis krome la periodaĵo Incontri Musicali.
En 1964 fondis Julliard ensemble, ensemblo pro disvastiĝo de la nuntempa muziko.
En 1987 fondis a Florenco Tempo Reale, grupo antaŭeniĝi nuntempa kaj eksperimenta muziko ankoraŭ nun ekzistanta.
En 2001 moris en Romo.
Ĉefaj verkoj
redakti- Circles [Cirkloj] por ina voĉo, harpo, kaj 2 perkutistoj (1960), kun teksto fare de e.e. CUMMINGS
- Nones [Nonoj] (1954), lia unua maĵora verko por orkestro
- lia serio de Sequenze [Sekvencoj], tre malfacilaj kaj virtuozaj solverkoj
- Sequenza I por fluto (1958)
- Sequenza II por harpo (1963)
- Sequenza III por voĉo (1965-6)
- Sequenza IV por piano (1965-6)
- Sequenza V por trombono (1966)
- Sequenza VI por aldo (1967)
- Sequenza VII por hobojo (1969)
- Sequenza VIII por violono (1976-7)
- Sequenza IX por klarneto (1980)
- Sequenza IXb por aldsaksofono (1981)
- Sequenza X por trumpeto kaj resonanco de piano (1984)
- Sequenza XI por gitaro (1987-8)
- Sequenza XII por fagoto (1995)
- Sequenza XIII por akordiono (1995-6)
- Sinfonia [Simfonio] por 8 amplifaj voĉoj kaj orkestro (1968-9), lia plej populara verko
Eksteraj ligiloj
redakti- http://www.centrotemporeale.it
- Luciano Berio angle
- Dietro il Labirinto: Luciano Berio[rompita ligilo] (itale)
Bibliografio
redakti- OSMOND-SMITH, David. "Berio, Luciano." Grove Music Online, redaktita fare de L. MACY. [1]Arkivigite je 2008-05-16 per la retarkivo Wayback Machine angle