Peonidino

Peonidino

Kemia strukturo

Tridimensia kemia strukturo de la Peonidino

La peonidino estas unu el la ĉefaj pigmentoj de la floro
Ipomoea purpurea.

Esplorata de ĉinaj biologoj, kiuj analizis la kunrilaton inter la petalkoloro de la Peonioj kaj ĝia komponado de antocianidinoj en 41 kultivaroj.

La beleco de la Ipomoea tricolor konfirmas la ĉeeston de peonidinoj.

C₁₆H₁₃O6⁺

Fizikaj proprecoj

Molmaso

301,2708 ± 0,0155 g mol⁻¹

Smiles

GHS etikedigo de kemiaĵoj

GHS Damaĝo-piktogramo

GHS Signalvorto

Damaĝo

GHS Deklaroj pri damaĝoj

H225, H301, H311, H331, H351, H370

GHS Deklaroj pri antaŭgardoj

P201, P202, P210, P235, P280, P281, P302, P304, P308+313, P312, P312, P340, P352, P370, P378, P403, P405, P501

Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Peonidino aŭ peonidolo estas organika kombinaĵo kiu apartenas al la familio de la antocianidinoj kaj prezentanta grupon de flavonoidoj. Ĝi estas vegetala pigmento tre grava kiu, asociita al la flavono aŭ flavonoloj, donas ekzemple la rozkoloron al certaj kultivaroj de Paeonia lactiflora en Ĉinio, el kie fontas ĝia nomo. Peonidino ankaŭ ĉeestas en pluraj blufloroj de certaj specioj de Ipomoea tricolor.

Proprecoj

La peonidino partoprenas en la grupo de ses ĉefaj antocianidinoj trovataj en plantoj, kune kun cianidino, delfinidino, pelargonidino, malvidino kaj petunidino. En ĉi-familio, ĝi karakteriziĝas pro la ĉeesto de grupiĝo OH⁻ en la pozicio 4 de la aromata ringo krom alia grupiĝo metoksila (R-O-CH₃) en la pozicioj 3 de la aromata ringo.

Kaŭze de ĝia flaviliuma nukleo, kiu posedas fortan reakciemon kun la nukleofilaj substancoj, la peonidino estas molekulo relative malstabila, kaj do malfacile troviĝas en ĝia pura formo en la vegetalaj histoj. La aldono de iu sukero en la karbono-3 donas al ĝia strukturo pli grandan stabilecon kaj solveblecon. Ĝenerale, la heterozidoj^[1] estigitaj per kondensiĝo de la peonidino kaj unu aŭ pluraj ozoj (eventuale aciklaj) produktas antocianozidojn multe pli stabilajn.

En laboratorio, la substanco estiĝas en ĝia pura formo kiel solido kies koloroj varias inter flavgriza kaj ruĝo-bruna, solvebla en etanolo kaj akvo. Ĝi devas enstokiĝi for de la lumo.