Cianogeno

kemia kombinaĵo
6 ŝanĝoj en ĉi tiu versio atendas kontrolon. La stabila versio estis patrolita je 28 aŭg. 2023.
Cianogeno
cianogeno
Plata kemia strukturo de la Cianogeno
cianogeno
Tridimensia kemia strukturo de la Cianogeno
Alternativa(j) nomo(j)
  • Etanodunitrilo
  • Karbona nitrido
  • Nitriloacetonitrilo
  • Oksalonitrilo
Kemia formulo
C2N2
CAS-numero-kodo 460-19-5
ChemSpider kodo 9605
PubChem-kodo 9999
Merck Index 15,2681
Fizikaj proprecoj
Aspekto senkolora, brulema, toksa gaso kun tranĉa odoro
Molmaso 52,036 g·mol−1
Denseco 0,9537g cm−3
Fandpunkto -27,9  °C
Bolpunkto -21,1  °C
Refrakta indico  1,3780[1]
Solvebleco Akvo:450 g/L
Mortiga dozo (LD50) 350 ppm
Sekurecaj Indikoj
Riskoj R12 R23 R50/53
Sekureco S16 S33 S45 S63
Pridanĝeraj indikoj
Danĝero
GHS Damaĝo Piktogramo
02 – Treege brulema 04 – Produkto sub premo
06 – Venena substanco 09 – Noca por vivmedio
GHS Signalvorto Damaĝa substanco
GHS Deklaroj pri damaĝoj H220, H280, H330, H400, H410
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj P210, P260, P271, P273, P284, P304+340, P310, P320, P377, P381, P391, P403, P403+233, P405, P410+403, P501[2]
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25  °C kaj 100 kPa)

CianogenoC2N2 estas organika kombinaĵo de nitrogeno kaj karbono, senkolora, brulema, toksa gaso kun tranĉa odoro, uzata en sintezo de sennombraj kemiaj derivaĵoj. Cianogeno estas la anhidrido de la oksamido:

oksamidocianogeno
Preparado de la cianogeno per senhidratigo de la oksamido.

Cianogeno estis unue sintezita en jaro 1815 de la franca kemiisto Joseph Louis Gay-Lussac (1778-1850), kiu determinis ĝian empirikan formulon kaj nomis ĝin. La nomo cianogeno venas el la greka lingvo [κυανός (kyanos, blua)] kaj γεννάω (gennao, mi kreis), ĉar ciannidoj estis unue izolitaj de la sveda kemiisto Carl Wilhelm Scheele (1742-1786) el la pigmento prusa bluo [3].

Ĉirkaŭ 1850, cianogena sapo estis uzita de fotografiistoj por forigi arĝentaj spuroj el iliaj manoj. Ĝi ricevis gravecon dum kreskado en la fabrikado de sterkoj en la fino de la 19-a jarcento kaj restis grava peraĵo en la produktado de aliaj derivaĵoj uzataj en agrikulturo. Ĝi uzatas kiel stabiligaĵo en la fabrikado de nitrocelulozo.

Kiel ĉiuj cianidoj, cianogena estas toksa kaj ĝi facile reduktiĝas al cianido, kio venenigas la enzimon konatan kiel citokromo c okzidazo-n.[4]

Sintezoj

redakti

Sintezo 1

redakti

 +  2 +2 

Sintezo 2

redakti

 +   +2 

Sintezo 3

redakti

2 +   + + 

Sintezo 4

redakti
  • Preparado per varma malkomponado de arĝenta (I) cianido:

2   +2 

Sintezo 5

redakti
  • Preparado per varma malkomponado de 'hidrarga (II) cianido:

   + 

Sintezo 6

redakti

4 +2   +2 +2 

Sintezo 7

redakti

2 +10  2 + +4 

Sintezo 8

redakti

 +4   + +3 

Sintezo 9

redakti

2 +   + + 

Reakcioj

redakti

Reakcio 1

redakti

 +2 +   + + 

Reakcio 2

redakti

 +4    2 + 

Reakcio 3

redakti
  • Klorigo de la cianogeno:

 +  2 + 

Reakcio 4

redakti
  • Preparado de cianogena bromido:

 +  2 + 

Reakcio 5

redakti
  • Preparado de cianogena jodido:

 +  2 + 

Reakcio 6

redakti
  • Preparado de cianogena fluorido:

 +  2 + 

Reakcio 7

redakti
  • Preparado de kvarcianonikelato:

4 +   

Reakcio 8

redakti
  • Preparado de kvarcianoplatenato:

4 + +2   

Reakcio 9

redakti
  • Preparado de kobalta ducianido:

 +   

Reakcio 10

redakti
  • Preparado de zinka cianido:

 +   

Literaturo

redakti

Referencoj

redakti
  1. Chemical Book
  2. PubChem
  3. Prusa bluo aŭ heksacianoferato (IV) de fero (III), ankaŭ Fe4[Fe(CN)6]3
  4. [Citokromo c oksidazo estas enzimo trovata en la mitokondrioj de bakterioj, arĥioj kaj eŭkariotoj.