Cianogeno
Cianogeno | |||||
Plata kemia strukturo de la Cianogeno | |||||
Tridimensia kemia strukturo de la Cianogeno | |||||
Alternativa(j) nomo(j) | |||||
| |||||
Kemia formulo | |||||
CAS-numero-kodo | 460-19-5 | ||||
ChemSpider kodo | 9605 | ||||
PubChem-kodo | 9999 | ||||
Merck Index | 15,2681 | ||||
Fizikaj proprecoj | |||||
Aspekto | senkolora, brulema, toksa gaso kun tranĉa odoro | ||||
Molmaso | 52,036 g·mol−1 | ||||
Denseco | 0,9537g cm−3 | ||||
Fandpunkto | -27,9 °C | ||||
Bolpunkto | -21,1 °C | ||||
Refrakta indico | 1,3780[1] | ||||
Solvebleco | Akvo:450 g/L | ||||
Mortiga dozo (LD50) | 350 ppm | ||||
Sekurecaj Indikoj | |||||
Riskoj | R12 R23 R50/53 | ||||
Sekureco | S16 S33 S45 S63 | ||||
Pridanĝeraj indikoj | |||||
Danĝero
| |||||
GHS Damaĝo Piktogramo | |||||
GHS Signalvorto | Damaĝa substanco | ||||
GHS Deklaroj pri damaĝoj | H220, H280, H330, H400, H410 | ||||
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj | P210, P260, P271, P273, P284, P304+340, P310, P320, P377, P381, P391, P403, P403+233, P405, P410+403, P501[2] | ||||
(25 °C kaj 100 kPa) |
Cianogeno aŭ C2N2 estas organika kombinaĵo de nitrogeno kaj karbono, senkolora, brulema, toksa gaso kun tranĉa odoro, uzata en sintezo de sennombraj kemiaj derivaĵoj. Cianogeno estas la anhidrido de la oksamido:
|
Preparado de la cianogeno per senhidratigo de la oksamido. |
Cianogeno estis unue sintezita en jaro 1815 de la franca kemiisto Joseph Louis Gay-Lussac (1778-1850), kiu determinis ĝian empirikan formulon kaj nomis ĝin. La nomo cianogeno venas el la greka lingvo [κυανός (kyanos, blua)] kaj γεννάω (gennao, mi kreis), ĉar ciannidoj estis unue izolitaj de la sveda kemiisto Carl Wilhelm Scheele (1742-1786) el la pigmento prusa bluo [3].
Ĉirkaŭ 1850, cianogena sapo estis uzita de fotografiistoj por forigi arĝentaj spuroj el iliaj manoj. Ĝi ricevis gravecon dum kreskado en la fabrikado de sterkoj en la fino de la 19-a jarcento kaj restis grava peraĵo en la produktado de aliaj derivaĵoj uzataj en agrikulturo. Ĝi uzatas kiel stabiligaĵo en la fabrikado de nitrocelulozo.
Kiel ĉiuj cianidoj, cianogena estas toksa kaj ĝi facile reduktiĝas al cianido, kio venenigas la enzimon konatan kiel citokromo c okzidazo-n.[4]
Sintezoj
redaktiSintezo 1
redakti- Preparado per oksidado de cianida acido:
Sintezo 2
redakti- Preparado per interagado de cianida acido kaj kloro:
Sintezo 3
redakti- Preparado per interagado de cianida acido kaj nitrogena duoksido:
Sintezo 4
redakti- Preparado per varma malkomponado de arĝenta (I) cianido:
Sintezo 5
redakti- Preparado per varma malkomponado de 'hidrarga (II) cianido:
Sintezo 6
redakti- Preparado per traktado de natria cianido kaj kupra sulfato:
Sintezo 7
redakti- Preparado per traktado de kupra klorido kaj kalia cianido:
Sintezo 8
redakti- Preparado per reakcio inter ora (III) klorido kaj kalia cianido:
Sintezo 9
redakti- Preparado per traktado de cianida acido kaj nitrogena duoksido:
Reakcioj
redaktiReakcio 1
redakti- Reakcio kun natria hidroksido:
Reakcio 2
redakti- Hidrolizo de la cianogeno. Per akvo, cianogeno donas oksalatan acidon kaj amoniakon, kiu iliavice formas amonian oksalaton:
Reakcio 3
redakti- Klorigo de la cianogeno:
Reakcio 4
redakti- Preparado de cianogena bromido:
Reakcio 5
redakti- Preparado de cianogena jodido:
Reakcio 6
redakti- Preparado de cianogena fluorido:
Reakcio 7
redakti- Preparado de kvarcianonikelato:
Reakcio 8
redakti- Preparado de kvarcianoplatenato:
Reakcio 9
redakti- Preparado de kobalta ducianido:
Reakcio 10
redakti- Preparado de zinka cianido:
Literaturo
redaktiReferencoj
redakti- ↑ Chemical Book
- ↑ PubChem
- ↑ Prusa bluo aŭ heksacianoferato (IV) de fero (III), ankaŭ Fe4[Fe(CN)6]3
- ↑ [Citokromo c oksidazo estas enzimo trovata en la mitokondrioj de bakterioj, arĥioj kaj eŭkariotoj.