Francisko Otaviano
FRANCISCO OTAVIANO de Almeida Rosa (1825-1889) (* Rio-de-Ĵanejro, en la 26-a de junio 1825 - Rio-de-Ĵanejro, en la 28-a de junio 1889) estis brazila advokato, ĵurnalisto, diplomato, politikisto kaj poeto. Li estas patrono de la seĝo 13-a de la Beletristika Brazila Akademio, laŭ selekto de la fondinto Vicgrafo de Taunay.
Francisco Otaviano (1825-1889) | |||||
---|---|---|---|---|---|
Unu el la princoj de brazila poezio
| |||||
Persona informo | |||||
Naskiĝo | 26-a de junio 1825 en Rio-de-Ĵanejro, Brazilo | ||||
Morto | 28-a de junio 1889 en Rio-de-Ĵanejro, Brazilo | ||||
Lingvoj | portugala vd | ||||
Ŝtataneco | Brazilo vd | ||||
Alma mater | Universitato de San-Paŭlo vd | ||||
Profesio | |||||
Okupo | ĵurnalisto advokato politikisto diplomato poeto vd | ||||
Aktiva en | Braziljo vd | ||||
| |||||
| |||||
vd | Fonto: Vikidatumoj | ||||
Biografio
redaktiFrancisko Otaviano estis filo de Dro. Otaviano Maria da Rosa kaj Joana Maria da Rosa. Li faris siajn primarajn studojn en la kolegio de la instruisto Manuel Maria Cabral, kaj en la daŭro de sia lerneja vivo li sin dediĉis ĉefe al lingvoj, historio, geografio kaj filozofio. En 1841, li enmatrikuliĝis en la Fakultato de Juro en San Paŭlo, kie li diplomiĝis kiel bakalaŭro en 1845. Li reiris al Rio de Ĵanejro, kie li ekis la profesian vivon kiel advokato kaj ĵurnalisto, kaj laboris en la ĵurnaloj Sentinelo de la Monarkio, Oficiala Gazeto de la Imperio de Brazilo (1846-48), kie li fariĝis direktoro en 1847, Ĵurnalo de la Komerco (1851-54) kaj en la ĵurnalo Komerca Poŝto[1]. Li elektiĝis sekretario de la Instituto pri la Ordeno de la Advokatoj, ofico kiun li aktivis naŭ jaroj; ĝenerala deputito (1852) kaj senatano (1867). Kiel ĵurnalisto, li entuziasme engaĝiĝis en la kampanjoj de la Liberala Partio kaj reliefe partoprenis en la prilaborado de la "Leĝo pri la Libera Ventro", en 1871.
Li jam estis partopreninta en la kreado de la "Traktato pri la Triobla Alianco", en 1865, kiam li estis sendita de Olinda por okupi la katedron pri la Eksterlandaj Negocoj, tamen, li ne akceptis, kaj José Antônio Saraiva (1823-1895)[2] estis indikita en ties posteno. Okaze de la Paragvaja Milito, li estis sendita al Urugvajo kaj Argentino, anstataŭinte la Konsiliston Paranhos (1819-1880) en la misio pri la Plata-Rivero. Li estis komisiita de la negocado kaj subskribado, en Bonaero, en la 1-a de majo 1865, la Traktato pri ofenda kaj defenda alianco inter Brazilo, Argentino kaj Urugvajo, en la ordinara batalo kontraŭ Solano Lopez, reganto de Paragvajo. Li ricevis titolon de la Imperiestra Konsilio kaj de la Direktorkonsilio pri Publika Instruado.
Poeto ekde sia infaneco, li ne sufiĉe sin dediĉis al literaturo. Li mem ofte eldiradis sian malĝojon ke la politiko forrabis lin de la poezioj, kaj tial li ĝin nomis "Malpura Messalina"[3], rememorigante la faman epiteton. Malgraŭ sia trankvila, respektinda kaj brila kariero, li ĉiam kultivis ian nostalgion pri la beletristiko. Lia poetika verkaro reprezentas ian inspiron de la averaĝa homo, sed ne banala, kaj tio donas al li, el la psikologia vidpunkto, ian pligrandigitan komunikeblecon dank'al la leĝera kaj facilkura versotravidado. Ĉirkaŭ la centra akso de lia beletristika personeco asociiĝas la ordinaraj tendencoj de la tempo, per versoj preskaŭ ĉiam harmoniaj kaj zorge kreitaj.
En siaj belaj tradukoj de Horacio, Katulo, Byron, Shakespeare, Shelley, Victor Hugo kaj Goethe li sin rivelas kiel bonega poeto. Li restas por ĉiam registrita inter niaj poetoj de la romantika fazo, eĉ ke li ne povis ekzerci la literaturon kun pasio, kaj la patrioto cedis sian lokon inter la grandaj figuroj de la 19-a jarcento.
|
Verkoj
redakti- Os Contos de Selma
- Traduções e Poesias
- Inteligência do Ato Adicional (1857)
- As Assembleias Provinciais (1869)
Tradukaĵoj
redakti- O Sono, de Lord Byron
- O Último Canto, de Child Harold, de Lord Byron
Literaturo
redaktiVidu ankaŭ
redakti- Vicgrafo de Rio Branko
- José Antônio Saraiva (1823-1895)
Referencoj
redakti- ↑ Correio Mercantil.
- ↑ Universidade Federal de Campina Grande. Arkivita el la originalo je 2014-05-08. Alirita 2014-05-07 .
- ↑ Mesalina estis la nomo de la tria edzino de la romia imperiestro Klaŭdio.