Isaac Casaubon
Isaac Casaubon (1559-1614) estis svisa humanisto, filologo, erudiciulo, helenisto, latinisto, kiu aktivis unue en Francio kaj poste en Anglio. Lia filo Méric Casaubon (1599-1671) estis ankaŭ klasika erudiciulo.
| Isaac Casaubon (1559-1614) | ||
|---|---|---|
 Kovrilpaĝo de la eldono de 1657 de Deipnosophistarvm, eldonita de Isaac Casaubon, en la greka kaj la latina.
| ||
| Persona informo | ||
| Isaac Casaubon | ||
| Naskiĝo | 18-a de februaro 1559 en Ĝenevo, Respubliko de Ĝenevo, nuna Svisio | |
| Morto | 1-a de julio 1614 en Londono, Anglio | |
| Tombo | Abatejo Westminster vd | |
| Religio | Kalvinismo vd | |
| Lingvoj | latina vd | |
| Ŝtataneco | Francio • Reĝlando Anglio • Respubliko de Ĝenevo • Svislando vd | |
| Alma mater | Universitato de Ĝenevo Universitato de Montpellier Universitato de Parizo | |
| Familio | ||
| Patro | Arnauld Casaubon vd | |
| Patrino | Jeanne Rousseau vd | |
| Infanoj | Méric Casaubon vd | |
| Profesio | ||
| Alia nomo | Misoponerus • Hortusbonus vd | |
| Okupo | bibliotekisto • profesoro • klasika filologo • verkisto vd | |
| Laborkampo | lingvoscienco vd | |
| Aktiva en | Ĝenevo • Monpeljero • Parizo vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Biografio redakti
Isaac Casaubon estis filo de hugenotaj rifuĝintoj, nome Aranud Casaubon kaj Jeanne Casaubon. Post kiam la Edikto de Nanto estis publikigita, la familio moviĝis reen al Francio. Li supozeble ricevis siajn unuajn lecionojn pri la greka el sia patro en kaverno post la tielnomita [[Masakro de la Sankta-Bartolomea tago |Nokto de Sankta Bartolomeo]], fuĝinta el katolikaj persekutantoj.
Li tiam studis en Ĝenevo kaj Lejdeno, edziĝis al filino de grava humanisma presisto Henri Estienne la Juna (1528-1598), kaj en 1586 akceptis nomumon en la Universitato de Montpellier. Poste li estis en Liono kaj ĝis 1610 en Parizo, invitita de siaj erudiciaj amikoj. En 1600, en Parizo, li partoprenis en religia disputo inter katolikoj kaj protestantoj pri la Eŭkaristio.
En tiu disputo, Casaubon apogis la katolikan vidpunkton, kio gajnis al li la protestantan rankoron. En Parizo, li laboris en la Reĝa Biblioteko, sed rifuzis konvertiĝi al katolikismo. En 1610, post la murdo de Henriko la 4-a, lia protektanto, Casaubon translokiĝis al Anglio. Li estis bone akceptita de la reĝo Jakobo la 1-a, samkiel de la anglikanaj ĉefepiskopoj, kio igis lin konvertiĝi al la anglikana eklezio kaj labori en la Katedralo de Canterbury.
Li laboris pri la refuto de katolikismo, precipe kontraŭ la ideoj de Cezaro Baronio (1538-1607) kaj liaj "Annales ecclesiastici", kristana historio de la homaro verkita de kontraŭprotestanta perspektivo. En 1611, li adoptis anglan civitanecon, mortinte en Londono, en 1614. Li estas entombigita en Abatejo de Westminster.
Verkaro redakti
- Rerum geographicarum libri XVII, Strabo, Wilhelm Xylander, 1587
- Opervm Aristotelis, 1590
- Ad Frontonem Ducæum, S.J. Theologum, Epistola, in Qua de Apologia Disseritur, Communi Jesuitarum Nomine Ante Aliquot Menses, 1591
- Characteres ethici, Teofrasto, 1592
- Theophrasti Characteres ethici sive descriptiones morum Graece, 1592
- Ad Eustachiam, Ambrosiam & Basilissam epistola, Gregorius Nyssenus, 1607
- Ad frontem ducaeum S. I. Theologum epistola, 1612
- Exercitationes 16 de rebus sacris et ecclesiasticis, 1615
- Misoponeri Satyricon, 1617
- Ad Polibii historiarum lib. primum commentarii, 1617
- Epistola ad virum nobilissimum de pyrseias modo antiquo, 1620
- Animaduersionibus et Dissertationibus Politicis, Gaius Suetonius Tranquillus, Johann Heinrich Boeckler, 1647
- Ēthikoi charaktēres, Teofrasto, 1659
- Ēthikoi charaktēres, seu Theophrasti notationes morum, 1690
- Animadeversionibus ut et Commentario Integro, Caius Suetonius, Joannes Georgius Graevius, Laevinus Torrentius, Theodorus Marcilius, 1691
- Polyainou Stratēgēmatōn bibloi oktō, 1691
- Comoediae, Aristophanes, Richard Bentley, Ludolf Kuster, Ezechiel Spanheim, 1710
- Theophrastou Charaktēres et̄hikoi, Teofrasto, Jacques Duport, 1712
- De Mirabilibvs Avscvltationibvs Explicatvs, Aristotelo, Henri Estienne, Friedrich Sylburg, 1786
Literaturo redakti
Vidu ankaŭ redakti
- Corpus hermeticum
- Teokrito (310 a. K. - 260 a. K.)
- Polieno (157 a. K.)
- Dionizo de Halikarnaso (60 a. K. - 7 AD)
- Strabono (63 a. K - 23 AD)
- Aulus Persius Flaccus (34-62)
- Ateneo el Naŭkrato|Ateneo]] (168-217)
- Diogeno Laertio (180-240)
- Marsilio Fiĉino (1433-1499)
- Immanuel Tremellius (1510-1580)
- Jean Gosselin (1510-1604)
- Franciscus Portus (1511-1581)
- Teodoro Beza (1519-1605)
- Henri Estienne la Juna (1528-1598)
- Joseph Justus Scaliger (1540-1609)
- Justus Lipsius (1547-1606)
- Giordano Bruno (1548-1600)
- Philippe de Mornay (1549-1623)
- Philippe Canaye (1551-1610)
- William Camden (1551-1623)
- Andreas Schottus (1552-1629)
- Henriko la 4-a (1553-1610)
- Jacques Auguste de Thou (1553-1617)
- Jacques Bongars (1554-1612)
- Lancelot Andrewes (1555-1626)
- Jacques Davy Duperron (1556-1618)
- Henry Spelman (1562-1641)
- Franciscus Sweertius (1567-1629)
- Henry Wotton (1568-1639)
- Sir Robert Cotton (1570-1631)
- Johannes Faber (1574-1629)
- Maria de Mediĉo (1575-1642)
- Giovanni Diodati (1576-1649)
- Thomas Erpenius (1584-1624)
- Claudius Salmasius (1588-1653)