Vikipedio

Stano

kemia elemento kun simbolo Sn kaj atomnumero 50
Redaktas
 Ĉi tiu artikolo estas redaktata de Kani.
Por eviti la riskon de redaktokonflikto, ne redaktu la artikolon. Kontrolu la kronologion kaj forigu la ŝablonon, se necese.

Stano estas kemia elemento en la perioda tabelo kiu havas la simbolon Sn (el la latina: stannum) kaj la atomnumeron 50. Ĝi estas arĝentkolora, mola posttransira metalo, kio ne facile oksidiĝas. Tiel, ĝi estas utila en alojo por malebligi ruston.



Sn

stano

•
Sn
50
•
• • • • • • • •
• • • • • • • •
• • • • • • • • • • • • • • • • • •
• • • • • • • • • • • • • • • • • •
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
kemia elemento • kemiaĵo • chalcophile element
posttransira metalo • elemento de periodo 5 • metalo
Ĝeneralaj informoj
Nomo (latine), simbolo, numero stano (stannum), Sn, 50
Karakteriza grupo (nespecifita)
Atomaj ecoj
Fizikaj ecoj
Diversaj
Elektronegativeco 1.96 (Pauling-skalo)
Se ne estas indikite alie, estas uzitaj unuoj de SI kaj SVP.
Stano.
Kasiteritaj dupiramidoj, randa longo ĉirkaŭ 30 mm, Siĉuano, Ĉinio.
Detalo de kasiteritaj kristaloj, Blue Tier stanejo, Tasmanio, Aŭstralio.

Ĝi estas posttransira metalo en la grupo 14a de la Perioda tabelo. Ĝi estas akirita ĉefe el la mineralo kasiterito, kiu enhavas stanan dioksidon, SnO². Stano montras kemian similecon al ambaŭ el siaj najbaroj de la grupo 14a, nome germaniumo kaj plumbo, kaj havas du ĉefajn oksidostatojn, +2 kaj la iom pli stabilan +4. Stano estas la 49a plej abunda elemento kaj havas, kun 10 stabilaj izotopoj, la plej granda nombro de stabilaj izotopoj en la perioda tabelo, pro ties magia nombro de protonoj. Ĝi havas du ĉefajn alotropojn: je ĉambra temperaturo, nome stabila alotropo estas β-stano, arĝentec-blanka, duktila metalo, sed je malaltaj temperaturoj ĝi transformiĝas en malpli densa griza α-stano, kiu havas la diamantkuban strukturon. Metala stano ne facile oksidiĝas en aero.

La unua stana alojo uzita grandskale estis bronzo, farita el stano kaj kupro, tiom frue kiom je 3000 a.K.E. Post 600 a.K.E., oni produktis eĉ puran metalan stanon. Plumbostano, kiu estas alojo de 85–90% el stano kun la cetero plej ofte konsistanta el kupro, antimono, kaj plumbo, estis uzata por teleraro el la Bronzepoko ĝis la 20a jarcento. En modernaj epokoj, stano estas uzata en multaj alojoj, ĉefe por mildaj veldaĵoj el stan/plumbo, kiuj estas tipe el 60% aŭ plie da stano kaj en la fabrikado de travideblaj, elektrokonduktaj filmoj de indio-stana oksido en optoelektronikaj aplikaĵoj. Alia granda aplikado por stano estas korodo-rezista stanigado de ŝtalo. Pro la malalta veneneco de neorganika stano, stan-ŝirmita ŝtalo estas amplekse uzata por manĝopakado kiel ĉe ladskatoloj. Tamen, kelkaj organikostanaj komponaĵoj (komponaĵoj formitaj el stano kaj hidrokarbidoj) povas esti preskaŭ tiom venena kiel cianido.

Etimologio

redakti

La Latina nomo stannum origine signifis alojon el arĝento kaj plumbo, kaj eksignifis 'stanon' en la 4a jarcento a-K-E.[1]— la pli frua latinlingva vorto por ĝi estis plumbum candidum, aŭ laŭvorte "blanka plumbo". Stannum ŝajne derivas el pli frua stāgnum (signife la sama substanco),[2] nome origino de la latinida kaj kelta terminoj por stano.[2][3] La origino de stannum/stāgnum estas nekonata; ĝi povus esti antaŭ-Hindeŭropa.[4]

La Meyers Konversations-Lexikon sugestas male ke stannum estas deriva el (aŭ el praulo de) kornvala stean, kaj tio estus subtenata pro la fakto ke Kornvalo en la unuaj jarcentoj a.K.E. estis la ĉefa fonto de stano.

Karakteroj

redakti
 
Guto el solidigita fandita stano.

Fizikaj

redakti

Stano estas milda, duktila, maleebla kaj tre kristalforma arĝentec-blanka metalo. Kiam bastoneto el stano estas kurbigita, oni povas aŭdi krakosonon konatan kiel "stanploro" pro la duobligo de la kristaloj.[5] Stano fandiĝas je malalta temperaturo de ĉirkaŭ 232 °C (450 ℉), nome la plej malalta en la grupo 14a. La fandopunkto estas plue malaltigebla al 177.3 °C (351.1 ℉) por 11 nm partikloj.[6][7]

β-stano (nome la metala formo, aŭ blanka stano, BCT strukturo), kiu estas stabila je ĉirkaŭ ĉambra temperaturo, estas maleebla. Kontraste, α-stano (nemetala formo, aŭ griza stano), kiu estas stabila sub 13.2 °C (55.8 ℉), estas rompiĝema. α-stano havas diamantecan kuban kristalan strukturon, similan al tiu de diamanto, silicio aŭ germaniumo. α-stano ne havas metalajn trajtojn ĉar ĝiaj atomoj formas kovalentan strukturon en kiu elektronoj ne povas moviĝi libere. α-stano estas obtuza-griza pulvora materialo kun neniuj komunaj uzoj krom specialigitaj duonkonduktaĵaj aplikoj.[8] Ekzistas γ-stano kaj σ-stano ĉe temperaturoj super 161 °C (322 °F) kaj premoj super pluraj GPa.[9]

En malvarmaj kondiĉoj β-stano tendencas transformiĝi spontanee en α-stanon, fenomenon konatan kiel "stanpesto" aŭ "stanmalsano".[10] Kelkaj nekontroleblaj fontoj ankaŭ diras ke, dum la rusa kampanjo de Napoleono de 1812, la temperaturoj iĝis tiel malvarmaj ke la stanaj butonoj sur la uniformoj de la soldatoj diseriĝis kun la tempo, kontribuante al la malvenko de la Grande Armée,[11] kio iĝis persista legendo.[12][13][14]

La α-β transforma temperaturo estas 13.2 °C (55.8 °F), sed malpuraĵoj (ekz. Al, Zn, ktp.) malaltigas ĝin bone sub 0 °C (32 °F). Kun la aldono de antimono aŭ bismuto la transformo povus tute ne okazi, pliigante fortikecon kaj daŭreblon.[15]

Komercaj klasoj de stano (kun 99.8% da stanenhavo) rezistas transformon pro la malhelpa efiko de malgrandaj kvantoj de bismuto, antimono, plumbo kaj arĝento ĉeestantaj kiel malpuraĵoj. Alojaj elementoj kiel kupro, antimono, bismuto, kadmio kaj arĝento pliigas la malmolecon de stano.[16] Stano facile formas malmolajn, fragilajn intermetalajn fazojn kiuj estas tipe nedezirindaj. Ĝi ne miksiĝas en solvon kun plej multaj metaloj kaj elementoj, do stano ne havas multe da solida solvebleco. Stano miksas bone kun bismuto, galio, plumbo, talio kaj zinko, formante simplajn eŭtektajn sistemojn.[15]

Stano iĝas superkonduktaĵo sub 3,72 K[17] kaj estis unu el la unuaj superkonduktaĵoj kiuj estis tiukadre studitaj.[18] La efekto Meissner, unu el la karakterizaj trajtoj de superkonduktaĵoj, unue estis malkovrita en superkonduktaj stanaj kristaloj.[18]

Kemiaj

redakti

Stano rezistas korodon fare de akvo, sed povas esti korodita de acidoj kaj alkaloj. Stano povas esti tre polurita kaj estas uzata kiel protekta mantelo por aliaj metaloj.[19] Kiam ĝi estas varmigita en aero, ĝi malrapide oksigeniĝas por formi maldikan pasivigitan tavolon de stana rusto (SnO²) kiu malhelpas plian oksigenadon.[20][21]

Izotopoj

redakti
  Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Izotopoj de stano.

Stano estas elemento kun la plej granda kvanto de stabilaj izotopoj (10), kio estas verŝajne pro tio ke 50 estas magia nombro de protonoj. 28 radioaktivaj izotopoj estas konataj, inkluzivante la duoble magian izotopon 100Sn (esplorita en 1994). La norma atompezo estas 118,710(7) u.

Stano estas unu el la elementoj plej facilaj detekteblaj kaj analizeblaj per NMR-spektroskopio, kio dependas de molekula pezo, kaj ĝiaj kemiaj ŝanĝoj estas referencitaj kontraŭ tetrametilstano (SnMe4).[22][23]

De la stabilaj izotopoj, stano-115 havas altan neŭtronkaptan sekcon por rapidaj neŭtronoj, je 30 budoj. Stano-117 havas sekcon de 2.3 budoj, unu grandordo pli malgranda, dum stano-119 havas iomete pli malgrandan sekcon de 2.2 budoj.[24] Antaŭ ol tiuj sekcoj estis konataj, oni proponis uzi stan-plumban lutaĵon kiel fridigaĵon por rapidaj reaktoroj pro ĝia malalta fandopunkto. Nunaj studoj proponas plumbon aŭ plumbo-bismutan reaktorfridigaĵojn ĉar ambaŭ pezmetaloj estas preskaŭ travideblaj al rapidaj neŭtronoj, kun tre malaltaj kaptosekcoj.[25] Por uzi stanon aŭ stanplumban fridigaĵon, la stano unue devus trairi izotopan apartigon por forigi la izotopojn kun nepara masnumero. Kombinitaj, tiuj tri izotopoj konsistigas proksimume 17% de natura stano sed reprezentas preskaŭ ĉion el la kaptosekco. De la ceteraj sep izotopoj stano-112 havas kaptosekcon de 1 budo. La aliaj ses izotopoj formantaj 82.7% de natura stano havas kaptosekcojn de 0.3 budoj aŭ malpli, igante ilin efike travideblaj al neŭtronoj.[24]

Stano havas 31 nestabilajn izotopojn, game en masnombro de 99 ĝis 139. La nestabilaj stanaj izotopoj havas duoniĝajn tempojn de malpli ol unu jaro krom stano-126, kiu havas duoniĝan tempon de proksimume 230 000 jaroj. Stano-100 kaj stano-132 estas du el la tre malmultaj nuklidoj kun "duoble magia" nukleo, kiuj malgraŭ esti nestabilaj, ĉar ili havas tre malebenajn neŭtron-protonajn proporciojn, estas la finpunktoj preter kiuj stanaj izotopoj pli malpezaj ol stano-100 kaj pli pezaj ol stano-132 estas multe malpli stabilaj.[26] Pliaj aliaj 30 metastabilaj izomeroj estis identigitaj por stanaj izotopoj inter 111 kaj 131, el kiuj la plej stabila estas stano-121m, kun duoniĝa tempo de 43.9 jaroj.[27]

La relativaj diferencoj en la abundoj de la stabilaj izotopoj de stano povas esti klarigitaj per kiel ili estas formitaj dum stela nukleosintezo. Stano-116 tra stano-120, kune kun stano-122, estas formitaj en la s-procezo (malrapida neŭtronkapto) en la plej multaj steloj, kio kondukas ilin esti la plej oftaj stanaj izotopoj, dum stano-124 estas nur formita en la r-procezo (rapida neŭtronkapto) en supernovaoj kaj neŭtronaj stelfuzioj. Stanaj izotopoj 115, 117 tra 120, kaj 122 estas produktitaj per kaj la s-procezo kaj la r-procezo.[28] Ambaŭ plej malpezaj stabilaj izotopoj, nome stano-112 kaj stano-114, ne povas esti faritaj en signifaj kvantoj en la s- aŭ r-procezoj kaj estas ne bone inter la p-nukleoj. Kelkaj teorioj pri ilia formado inkludas protonkapton kaj fotodisintegriĝon. Stano-115 povus esti parte produktita en la s-procezo, kaj rekte kaj kiel produkto de longviva indio-115, kaj ankaŭ de la kadukiĝo de indio-115 produktita per la r-procezo.[28][29]

Abundo

redakti
 
Peco de kasiterito, ĉefa erco de stano.

Stano estas generita per la longa s-procezo en malalt-al-mezaj masaj steloj (kun masoj de 0,6 ĝis 10 fojojn tiu de la Suno), kaj finfine per beta-disfalo de la pezaj izotopoj de indio.[30]

Stano estas la 49-a plej abunda elemento en la terkrusto, reprezentante 2 ppm kompare kun 75 ppm por zinko, 50 ppm por kupro, kaj 14 ppm por plumbo.[31]

Stano ne ekzistas kiel natura elemento, sed devas esti eltirita de diversaj ercoj. Kasiterito (SnO2) estas la nura komerce grava fonto de stano, kvankam malgrandaj kvantoj de stano estas akireblaj de kompleksaj sulfidoj kiel ekzemple stanito, cilindrito, franckeito, kanfieldito, kaj tealito. Mineraloj kun stano estas preskaŭ ĉiam asociitaj kun granita roko, kutime je nivelo de 1% da stanoksida enhavo.[32]

Pro la pli alta specifa pezo de stana dioksido, proksimume 80% de elminita stano estas de sekundaraj kuŝejoj trovitaj laŭflue de la primaraj elfluaĵoj. Stano ofte estas akirebla de grajnetoj lavitaj laŭflue en la pasinteco kaj deponita en valoj aŭ la maro. La plej enspezigaj manieroj de minado de stano estas per dragado, hidraŭlikado aŭ malferma (subĉiela) kavminado. La plej granda parto de la stano de la mondo estas produktita per lavado de terdeponaĵoj ĉe rojoj, kiuj povas enhavi tiom malmulte kiom ĝis 0,015% da stano.[33]

La plej gravaj elminigantaj landoj

redakti
 
Kandelabro fabrikita el stano.

La plej grava lando, kio elminigas stanon nuntempe, estas Ĉinio. Sekvas Peruo kaj Bolivio. La plej gravaj produktantoj de stano en Eŭropo estas Portugalio kaj Hispanio.

La plej gravaj produktantaj landoj (2003)
Fonto: Handelsblatt, Die Welt in Zahlen (la mondo en nombroj) (2005)
 rango  lando  elminigita kvanto 
(en 1000 kg) 		 rango  lando  elminigita kvanto 
(en 1000 kg)
   1 Ĉinio    55600    11 Tajlando    980
   2 Peruo    40202    12 Kongolo    900
   3 Bolivio    16754    13 Ruando    427
   4 Brazilio    13800    14 Laoso    360
   5 Indonezio    10656    15 Portugalio    218
   6 Rusio    7200    16 Birmo    190
   7 Vjetnamio    4600    17 Hindio    54
   8 Malajzio    3359    18 Meksiko    21
   9 Aŭstralio    1465    19 Niĝero    17
   10 Niĝerio    1300    20 Hispanio    4

Historio

redakti
 
Ceremonia giganta bronza ponardo de tipo Plougrescant-Ommerschans, Plougrescant, Francio, 1500–1300 a.K.
 
Fajrmetado en subtera minejo de stano.

La metalon stano oni eble konas ekde 3500 a.Kr.; ekzemple en la sudturka taŭro-montaro malkovriĝis la minejo Kestel kaj la procesejo Göltepe, datigitaj je ĉirkaŭ 3000 a.Kr., kie oni eble ankaŭ elminigis stanon. Ĉu jen temas pri la fonto de la granda stanokonsumado de la meza oriento, ankoraŭ ne klaras. Sed ekde la dua jarmilo a.Kr. pruveble elminiĝis signifaj stanokvantoj en minejoj preter la posta silkvojo. Ankaŭ en egipta tomboĉambro de la 18-a dinastio (ĉ. 1500 a.Kr.) troviĝis objektoj el stano. Ekde ĉirkaŭ 1800 a.Kr. stano estis konata dum la Shang-dinastio en Ĉinio. Verŝajne jam pli frue oni konis ĝin en la efektivaj kuŝejoj sude de tio, en Junano kaj sur la Malaka duoninsulo.

Pro la alojo bronzo, kies komponantoj estas kupro kaj stano, ĝi ludas gravan rolon (bronzepoko). La romia aŭtoro Plinio nomis stanon plumbum album (blanka plumbo; sed ordinara plumbo nomiĝis plumbum nigrum = nigra plumbo). La alta demandado pri stano, kion oni ligas en la alĥemio al jupitero, eĉ estas nomata kiel kialo por la romia okupado de Britio - en la sudokcidenta regiono Kornvalo tiam troviĝis signifaj erckuŝejoj. En la latina lingvo la nomo por stano estas stannum, pro tio ankaŭ la ĥemia simbolo Sn. Longe poste bronzon anstataŭis fero, la stano denove regajnis sian signifon meze de la 19-a jarcento pro la laŭindustria produktado de stanita lado.

Alojoj

redakti

Peltro estas molebla metala alojo konsistanta ĉefe el stano (85–99%), kun antimono (ĉirkaŭ 5–10%), kupro (2%), bismuto, kaj foje arĝento.[34]

Komponaĵoj

redakti

Aplikoj

redakti
Dosiero:TinConsChart.jpg
Tutmonda konsumado de rafinita stano laŭ fina uzado, 2006.

En 2018, iom malpli ol duono de la tuta stano produktita en la mondo estis uzata en lutado. La cetero estis dividita inter stantegado, stankemiaĵoj, latunaj kaj bronzaj alojoj, kaj niĉaj uzoj.[35]

Pigmentoj

redakti

Pigment Yellow 38, tin(IV) sulfide, is known as mosaic gold.[36]

Purple of Cassius, Pigment Red 109, a hydrous double stannate of gold, was mainly, in terms of painting, restricted to miniatures due to its high cost. It was widely used to make cranberry glass. It has also been used in the arts to stain porcelain.[37]

Lead-tin yellow (which occurs in two yellow forms — a stannate and a silicate) was a pigment that was historically highly important for oil painting and which had some use in fresco in its silicate form.[38] Lead stannate is also known in orange form but has not seen wide use in the fine arts. It is available for purchase in pigment form from specialist artists' suppliers. There is another minor form, in terms of artistic usage and availability, of lead-tin yellow known as Lead-tin Antimony Yellow.[mankas fonto](Bonvolu krei Kategorio:Artikoloj kun senfontaj asertoj ekde august 2024!)

Cerulean blue, a somewhat dull cyan chemically known as cobalt stannate, continues to be an important artists' pigment. Its hue is similar to that of Manganese blue, Pigment Blue 33, although it lacks that pigment's colorfulness and is more opaque.[39] Artists typically must choose between cobalt stannate and manganese blue imitations made with phthalocyanine blue green shade (Pigment Blue 15:3), as industrial production of manganese blue pigment ceased in the 1970s.[40] Cerulean blue made with cobalt stannate, however, was popular with artists prior to the production of Manganese blue.[mankas fonto](Bonvolu krei Kategorio:Artikoloj kun senfontaj asertoj ekde august 2024!)

Pigment Red 233, commonly known as Pinkcolor or Potter's Pink and more precisely known as Chrome Tin Pink Sphene, is a historically important pigment in watercolor.[41] However, it has enjoyed a large resurgence in popularity due to Internet-based word-of-mouth. It is fully lightfast and chemically stable in both oil paints and watercolors. Other inorganic mixed metal complex pigments, produced via calcination, often feature tin as a constituent. These pigments are known for their lightfastness, weatherfastness, chemical stability, lack of toxicity, and opacity. Many are rather dull in terms of colorfulness. However, some possess enough colorfulness to be competitive for use cases that require more than a moderate amount of it. Some are prized for other qualities. For instance, Pinkcolor is chosen by many watercolorists for its strong granulation, even though its chroma is low. Recently, NTP Yellow (a pyrochlore) has been brought to market as a non-toxic replacement for lead(II) chromate with greater opacity, lightfastness, and weathering resistance than proposed organic lead chromate replacement pigments possess.[42] NTP Yellow possesses the highest level of color saturation of these contemporary inorganic mixed metal complex pigments. More examples of this group include Pigment Yellow 158 (Tin Vanadium Yellow Cassiterite),[43] Pigment Yellow 216 (Solaplex Yellow),[44] Pigment Yellow 219 (Titanium Zinc Antimony Stannate),[45] Pigment Orange 82 (Tin Titanium Zinc oxide, also known as Sicopal Orange),[46] Pigment Red 121 (also known as Tin Violet and Chromium stannate),[47] Pigment Red 230 (Chrome Alumina Pink Corundum),[48] Pigment Red 236 (Chrome Tin Orchid Cassiterite),[49] and Pigment Black 23 (Tin Antimony Grey Cassiterite).[50] Another blue pigment with tin and cobalt is Pigment Blue 81, Cobalt Tin Alumina Blue Spinel.[mankas fonto](Bonvolu krei Kategorio:Artikoloj kun senfontaj asertoj ekde august 2024!)

Pigment White 15, tin(IV) oxide, is used for its iridescence, most commonly as a ceramic glaze.[51] There are no green pigments that have been used by artists that have tin as a constituent and purplish pigments with tin are classified as red, according to the Colour Index International.

Bildaro

redakti

Vidu ankaŭ

redakti

Referencoj

redakti
  1. ↑ Encyclopædia Britannica, 11th Edition, 1911, s.v. 'tin', cite H. Kopp
  2. ↑ 2,0 2,1 "tin". Oxford English Dictionary (3a eld.). Oxford University Press. Septembro 2005. (Subskribo aŭ membreco en publika biblioteko de UR estas postulita.) [1] Arkivigite je 2018-03-24 per la retarkivo Wayback Machine Alirita la 24an de Marto 2018.
  3. ↑ The Ancient Mining of Tin. oxleigh.freeserve.co.uk. Arkivita el la originalo je 2009-04-03. Alirita 2009-07-07 . Arkivigite je 2009-04-03 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2009-04-03. Alirita 2018-03-24 .
  4. ↑ American Heritage Dictionary
  5. ↑ Holleman, Arnold F.; Wiberg, Egon; Wiberg, Nils (1985). "Tin". Lehrbuch der Anorganischen Chemie (in German) (91–100 ed.). Walter de Gruyter. pp. 793–800. ISBN 3-11-007511-3.
  6. ↑ Ink with tin nanoparticles could print future circuit boards Arkivita en 2011-09-16 ĉe Wayback Machine., Physorg, 12a de Aprilo, 2011; Jo, Yun Hwan; Jung, Inyu; Choi, Chung Seok; Kim, Inyoung; Lee, Hyuck Mo (2011). "Synthesis and characterization of low temperature Sn nanoparticles for the fabrication of highly conductive ink". Nanotechnology. 22 (22): 225701. Bibcode:2011Nanot..22v5701J. doi:10.1088/0957-4484/22/22/225701. PMID 21454937. Alirita la 24an de Marto 2018.
  7. ↑ "Ink with tin nanoparticles could print future circuit boards". Phys.org. 12a de Aprilo 2011. Arkivita el la originalo la 16an de Septembro 2011.
  8. ↑ Holleman, Arnold F.; Wiberg, Egon; Wiberg, Nils (1985). "Tin". Lehrbuch der Anorganischen Chemie (en germana) (91–100 eld.). Walter de Gruyter. pp. 793–800. ISBN 978-3-11-007511-3.
  9. ↑ Molodets, A.M.; Nabatov, S.S. (2000). "Thermodynamic potentials, diagram of state, and phase transitions of tin on shock compression". High Temperature. 38 (5): 715–721. Bibcode:2000HTemp..38..715M. doi:10.1007/BF02755923. S2CID 120417927.
  10. ↑ Tin Pests | Center for Advanced Life Cycle Engineering. Alirita 2022-11-04 .
  11. ↑ Le Coureur, Penny. (2004) Napoleon's Buttons: 17 molecules that changed history. Penguin Group, USA.
  12. ↑ Öhrström, Lars. (2013) The Last Alchemist in Paris. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-966109-1.
  13. ↑ . Book review: The last alchemist in Pari. Chemistry World]. Royal Society of Chemistry (2014-04-29). Arkivita el la originalo je 2014-08-10. Alirita 22a de Novembro, 2019 .
  14. ↑ Emsley, John. [2001] (1a de Otobro 2011) Nature's Building Blocks: an A-Z Guide to the Elements. New York, United States: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-960563-7. “Only officers had metal buttons, and those were made of brass.”.
  15. ↑ 15,0 15,1 Schwartz, Mel. (2002) “Tin and alloys, properties”, Encyclopedia of Materials, Parts and Finishes, 2‑a eldono, CRC Press. ISBN 978-1-56676-661-6.
  16. ↑ Tin Alloys – Characteristics and Uses. Alirita 2022-11-04 .
  17. ↑ (1935) “The electrical resistance of cadmium, thallium and tin at low temperatures”, Physica 2 (1–12), p. 453. doi:10.1016/S0031-8914(35)90114-8. Bibkodo:1935Phy.....2..453D. 
  18. ↑ 18,0 18,1 (1933) “Ein neuer effekt bei eintritt der Supraleitfähigkeit”, Naturwissenschaften 21 (44), p. 787–788. doi:10.1007/BF01504252. Bibkodo:1933NW.....21..787M. 37842752. 
  19. ↑ Citaĵa eraro Malvalida etikedo <ref>; neniu teksto estis provizita por ref-oj nomataj Hol1985; $2
  20. ↑ Craig, Bruce D.. (Januaro 1995) Handbook of corrosion data. ASM International. ISBN 978-0-87170-518-1.
  21. ↑ . Tin-Formation About the Element Tin | Periodic Table (2021-06-25). Alirita 2022-11-04 .
  22. ↑ Nur ĉe hidrogeno, fluoro, fosforo, talio kaj ksenono estas pli facile uzi NMR-analizon kun provaĵoj enhavantaj izotopojn ĉe sia natura abundo.
  23. ↑ Interactive NMR Frequency Map. Arkivita el la originalo je 2011-06-04. Alirita 2009-05-05 .
  24. ↑ 24,0 24,1 (Januaro 1992) “Neutron scattering lengths and cross sections”, Neutron News (en) 3 (3), p. 26–37. doi:10.1080/10448639208218770.  Tabelo de sekcoj disponebla ĉe NIST: Neutron Scattering Lengths and cross sections.
  25. ↑ Westinghouse Nuclear > Energy Systems > Lead-cooled Fast Reactor.
  26. ↑ (1994) “Doubly Magic Discovery of Tin-100”, Physics World 7 (June), p. 28. doi:10.1088/2058-7058/7/6/24. 
  27. ↑ Audi, Georges; Bersillon, Olivier; Blachot, Jean; Wapstra, Aaldert Hendrik (2003), "The NUBASE evaluation of nuclear and decay properties", Nuclear Physics A, 729: 3–128, Bibcode:2003NuPhA.729....3A, doi:10.1016/j.nuclphysa.2003.11.001
  28. ↑ 28,0 28,1 (2023) “Mass-independent Sn isotope fractionation and radiogenic 115Sn in chondrites and terrestrial rocks”, Geochimica et Cosmochimica Acta 344, p. 40–58. doi:10.1016/j.gca.2023.01.014. 
  29. ↑ (1973) “Abundance of the Elements in the Solar System”, Space Science Reviews 15 (1), p. 121–146. doi:10.1007/BF00172440. Bibkodo:1973SSRv...15..121C. 120201972. 
  30. ↑ Shu, Frank H.. (1982) The physical universe: An introduction to astronomy. University Science Books, p. [htt://archive.org/details/ysicaluniverse00shuf/e/n142 119]–121. ISBN 978-0-935702-05-7.
  31. ↑ Emsley 2001, pp. 124, 231, 449 kaj 503.
  32. ↑ Tin: From Ore to Ingot. International Tin Research Institute (1991). Arkivita el la originalo je 2009-03-22. Alirita 2009-03-21 .
  33. ↑ Sutphin, David M.. (1992-06-01) Tin – International Strategic Minerals Inventory Summary Report. DIANE. ISBN 978-0-941375-62-7.
  34. ↑ Kathryn RICHARDSON, Pewter Casting Alloys (Petra fandalojaro), Northern Smelters
  35. ↑ Tin demand to decline – International Tin Association (18a de Oktobro 2019). Alirita 3a de Julio 2021 .
  36. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  37. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Red – PR (2024). Alirita 2024-08-17 .
  38. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  39. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Blue – PB (2024). Alirita 2024-08-17 .
  40. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Blue – PB (2024). Alirita 2024-08-17 .
  41. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Red – PR (2024). Alirita 2024-08-17 .
  42. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  43. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  44. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  45. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Yellow – PY (2024). Alirita 2024-08-17 .
  46. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Orange – PO (2024). Alirita 2024-08-17 .
  47. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Red – PR (2024). Alirita 2024-08-17 .
  48. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Red – PR (2024). Alirita 2024-08-17 .
  49. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Red – PR (2024). Alirita 2024-08-17 .
  50. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment Black – PBk (2024). Alirita 2024-08-17 .
  51. ↑ The Color of Art Pigment Database – Pigment White – PW (2024). Alirita 2024-08-17 .
  • En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Tin en la angla Vikipedio.
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Stano&oldid=9051644"